اثر بخشی بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی - رفتاری بر اختلال نافرمانی و پرخاشگری کودکان شهر قیروکارزین

پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی - رفتاری بر اختلال نافرمانی و پرخاشگری کودکان شهر قیروکارزین انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه کودکان ۵ تا ۷ سال در شهر قیروکارزین در سال ۱۴۰۰ به مراکز مشاوره جهت درمان مراجعه نموده را تشکیل داد .نمونه پژوهش از میان کودکانی که دارای نمرات بالایی در مقیاس های اختلال نافرمانی و پرخاشگر ی داشتند، انتخاب شد. روش نمونه گیری بر اساس فرمول کوکران و به صورت تصادفی بود و به منظور اجرای پژوهش ۴۰ نفر در ۲ گروه آزمایش)۲۰ نفر(و گواه ۲۰( نفر( بصورت هدفمند یا مبتنی بر هدف قرار گرفت سپس در پایان مداخله، پس آزمون از گروه آزمایش و گروه کنترل با استفاده از پرسشنامه اختلال نافرمانی و پرخاشگری صورت گرفت و داده ها جمع آوری شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت نتایج از حاصل از فرضیه های پژوهش نشان داد برنامه آموزش بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی - رفتاری بر اختلال نافرمانی و پرخاشگری کودکان تاثیر معناداری دارد، همچنین نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد برنامه آموزش بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی -رفتاری بر اختلال نافرمانی کودکان تاثیر معناداری دارد و نتایج نشان داد که برنامه آموزش بازی درمانی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی- رفتاری بر پرخاشگری کودکان تاثیر معناداری دارد .بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که آموزش بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی رفتاری در کودکان باعث کاهش مشکالت رفتاری در آنها خصوصا اختلال نافرمانی و پرخاشگری می شود و می توان آن را به عنوان یک رویکرد درمانی به اجرا در آورد.

Keywords:

بازی درمانی , رویکرد شناختی - رفتاری , اختلال نافرمانی , پرخاشگری