بررسی و ارزیابی وضعیت حمل و نقل شهری در منطقه ۲۲ کلانشهر تهران با تاکید بر اصول رشد هوشمند شهری

حمل و نقل و کاربری زمین دو عنصر اساسی برنامه ریزی هستند که نیاز است تا در کنار یکدیگر دیده شوند . توسعه هوشمند شهر در راستای جلوگیری از پراکنده روی شهرها و کاهش توسعه های بدون برنامه به وجود آمده است. تئوری رشد هوشمند ترکیبی از حمل و نقل و برنامه ریزی شهری است و در مقابل پراکندگی، روی فشرده سازی شهر تاکید دارد و طرفدار کاربری های فشرده، حمل و نقل محور و دوستدار پیاده روی و دوچرخه سواری است. رشد هوشمند با تمرکز بر تجدید حیات شهری و گسترش گزینه های حمل و نقل یک روش پیشنهادی برای اصلاح پراکندگی شهری است. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط متقابل رشد هوشمند شهری و توسعه حمل و نقل درون شهری به عنوان یکی از شاخص های موثر آن در منطقه ۲۲ کلانشهر تهران است که اصول مشترک این دو موضوع با شاخص های؛ تنوع گزینه های حمل و نقل، تراکم و کاربری، تنوع مسکن و اصول زیست محیطی و ... مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است و برای گردآوری داده ها از روش کتابخانه ای و بررسی های میدانی استفاده شده است. مطالعات میدانی در منطقه ۲۲ کلانشهر تهران نشان می دهد که این منطقه در بعد کاربری حمل و نقل شهری با کمبود مواجه می باشد و با شاخص های رشد هوشمند مطابقت ندارد. نتایج تحلیل اطلاعات حاصل از پرسشنامه که به تعداد ۱۰۰ نمونه تکمیل گردید نشان می دهد که میزان رضایتمندی از تمامی شاخص های حمل و نقل شهری در راستای تحقق رشد هوشمند کمتر از حد متوسط می باشد.

Keywords:

حمل و نقل شهری , رشد هوشمند , برنامه ریزی شهری , شهر هوشمند