بررسی مفهوم تمرکز و تمرکزدایی در سیاست های کلی اموزش و پرورش و نقش آن در برنامه ریزی درسی

تمرکز زدایی در آموزش و پرورش به طور اعم و در برنامه درسی به طور اخص در دهه های گذشته به شکل برجسته ای مد نظر قرارگرفته است و در مباحث آموزشی و سیاسی یک اشتغال ذهنی نسبت به تمرکز زدایی آموزشی در میان کشورهای جهان وجود داشته است. همزمان با تحولات و تغییرات گسترده سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ، مطالبات و تقاضای اجتماعی برای مشارکت در تصمیم گیری های آموزشی و تامین حقوق فردی و اجتماعی ، ضرورت برنامه های درسی و آموزشی منعطف و سازگار با تغییرات اجتماعی ، فرهنگی و بین المللی از نیمه دوم قرن بیستم مطرح شده است . در همین رابطه، برخی نظام های آموزشی متمرکز برای رهایی از وضعیت نامطلوب و بحران زای خود، گرایش تمرکززدایی را اختیار نموده و بعضی نظام های آموزشی نیز رویکرد تمرکز گرایی را به عنوان پاسخی به بحث عدالت آموزشی و فرصت های برابر آموزش و تحصیل قلمداد نموده اند. نظام برنامه ریزی درسی ایران نیز، در طی یکصد سال گذشته، گاه به سمت تمرکز و گاه به سمت غیرمتمرکز بودن میل نموده است. در شرایط کنونی بیش از هر زمانی لازم است جامعه علمی و رهبران آن وضع موجود نظام برنامه ریزی درسی را مطالعه و چالشهای آن را بررسی و راهبردهای عملی نوید بخشی را برای برخورد با آنها ارائه دهند. از همین رو حاضر پژوهش حاضر به بررسی نظام های متمرکز وغیرمتمرکز دربرنامه ریزی درسی می پردازد.

Keywords:

برنامه ریزی درسی , تمرکززدایی , تمرکزگرایی , مدرسه محوری