تحلیلی بر تاثیر مدیریت ایمنی و بحران و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری در کاهش مخاطرات طبیعی

ایران به لحاظ موقعیت جغرافیایی یکی از مستعدترین مناطق جهان از نظر بروز مخاطرات طبیعی به ویژه سانحه سیل و زلزله است، به طوری که از نظر کثرت مخاطرات طبیعی چهارمین کشور آسیا و ششمین کشور دنیا می باشد. سطوح موفق و قابل قبول ایمنی تنها بعد از رویداد و پیشامد قابل ارزیابی هستند و داشتن عملکرد خوب و موفق یک سیستم در گذشته نمی تواند معیار و پشتوانه قابل اعتماد نسبت به این باشد که این سیستم دیگر عاری از حادثه خواهدبود. مدیریت ایمنی و بحران شهری یک امر حاکمیتی بوده، لذا وجود یک ساختار متمرکز در مدیریت ایمنی و بحران شهری یک امر ضروری بوده. تبیین جایگاه مدیریت شهری کشور در فرآیند مدیریت ایمنی و بحران می بایست از منظرساختاری و قانونی مد نظر قرار گیرد .در واقع می توان گفت، موفقیت مدیریت ایمنی و بحران شهری در ایران نیازمندتعریف سطح محلی مدیریت ایمنی و بحران است تا در چارچوب آن شهرداری ها و شوراهای اسلامی با استفاده ازهمکاری و مشارکت مردم بتوانند اصل خودامدادی را در شهر برنامه ریزی و اجرا نمایند که این مساله خود نیازمندتعریف یک مشی قانونی و اصلاح ساختاری است. امروزه نیازهای شهری و تقاضای مسکن و مهاجرت روستائیان به شهرها باعث رشد و توسعه بیش از حد شهرها بخصوص شهرهای بزرگ گردیده است. عدم توجه به مکان یابی صحیح شهرها ، رشد و توسعه شهرها، همچنین عدم برنامه ریزی لازم جهت جلوگیری از رشد لجام گسیخته شهرها، مسائل و مشکلات فراوانی از جهت مصونیت شهرها به بار آورده است. این روند باعث شده است، شهرها روی مسیل های اصلی گسلها و یا در حریم رودخانه ها و مسیل ها گسترش یابند این امر خود می تواند موجب تشدید آسیب پذیری و افزایش زیان های مالی و جانی ناشی از این وقایع باشد.بلایای طبیعی همواره به عنوان پدیدهای طبیعی در طول حیات کره زمین وجود داشته و خواهند داشت.

Keywords:

آسیب پذیری شهری , مخاطرات طبیعی , مدیریت بحران , زلزله