بررسی توسعه پایدار روستاهای ساحلی مکران از طریق قابلیت های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی

سواحل مکران در جنوب کشور یکی از باارزش ترین منابع طبیعی است اما قابلیت های این منطقه از دیدگاه توسعه روستاهای ساحلی بر اساس قابلیت های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی شناخته شده نیست. در پژوهش حاضر روستاهای ساحلی مکران واقع در استان هرمزگان به دلیل داشتن جاذبه های طبیعی متنوع و بکر از نظر توسعه گردشگری ارزیابی شده است. موقعیت سایت های مستعد برای گردشگری در روستاهای مورد مطالعه و پراکندگی مکانی آن ها از طریق پیمایش میدانی و با استفاده ازGPS مشخص شده اند. بدین ترتیب یک شناسنامه کامل از قابلیت های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی روستاهای محدوده تهیه شد و در مرحله بعد هر روستای محدوده مورد مطالعه به به عنوان یک سایت در نظر گرفته شد و با استفاده از مدل زروس اقدام به ارزیابی قابلیت گردشگری روستاها شد. هر کدام از سایتها ارزشگذاری، سپس مجموع ارزش ها با هم ترکیب و ارزش نهایی هرسایت بدست آمده است. نتایج مدل زروس نشان داد که از بین روستاهای مورد ارزیابی روستای گناری به دلیل وجود تالاب حفاظت شده آذینی بیشترین امتیاز ودر رتبه بعدی روستای گتان به دلیل وجود بزرگترین گلفشان استان جهت توسعه مناسب تشخیص داده شده اند.

Keywords:

توسعه پایدار , مکران , اکوتوریسمی , ژئوتوریسمی , روستاهای ساحلی