ژئوپلیتیک دسترسی بنادر: سواحل راهبردی مکران به عنوان کد ژئوپلیتیکی ایران در برابر افغانستان در زمینه هیدروپلیتیک هیرمند
Publish place: Conference on the development of Makran coasts (governance and emphasis on diplomacy and sea-based economy)
Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 225
This Paper With 34 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
MAKRANC04_124
تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1402
Abstract:
بنادر در طول تاریخ سیاسی جهان، از مهمترین علل و اهداف اختلافات ارضی-مرزی، گسترش سرزمینی، اشغال و کشور گشایی، امنیت قلمرو، پیشبرد نیروی دریایی، اتصال اقتصاد جهانی و دسترسی ژئوپلیتیکی به آبهای آزاد بوده اند. امروزه تفکر قدرت های نوظهور جهانی از جمله چین و هند بر بنادر به عنوان نقاط دسترسی، برای اتصال این قدرت ها به نواحی دور از دسترس، مانند دژ اورآسیا متمرکز شده است. همچنین کشورهای محصور در خشکی، بنادر را به عنوان مبانی جغرافیایی دسترسی به اقیانوس ها در نظر می گیرند. از این رو بنادر، به عنوان داشته های جغرافیایی کشور ساحلی، نقطه تلاقی دریا و خشکی، و به مثابه آن پل های اتصال کریدورهای تلفیقی آب پایه و خشکی پایه، به عنوان کدهای ژئوپلیتیکی در دستورکار سیاست خارجی کشورها قرار می گیرد. بندر چابهار ایران، به دلیل موقعیت ژئواستراتژیک در اقیانوس هند، هات اسپات ژئوپلیتیکی قدرت های دریایی از جمله هند و چین برای دسترسی به اوراسیا از یک سو، و کشورهای محصور درخشکی، از جمله افغانستان برای دسترسی به دریاهای آزاد از سوی دیگر است. هدف مقاله حاضر پیشبرد ایده قرارگیری بنادر سواحل مکران به عنوان بنادر اقیانوسی ایران، در کدهای ژئوپلیتیکی مرکزی سیاست خارجی این کشور در برابر مسئله هیرمند با افغانستان است. روش جمع آوری داده ها در پژوهش حاضر، اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج پژوهش نشان می دهد که ژئوپلیتیک دسترسی بندر چابهار، می تواند استراتژی مرکزی جمهوری اسلامی در برابر مسئله عدم رعایت حقابه هیرمند از سوی افغانستان باشد. این بندر می تواند از طریق یک ژئوپلیتیک کریدوری، کشور محصور در خشکی افغانستان را به دریاهای آزاد متصل نماید.
Keywords:
Authors
سید عباس احمدی
استادیار جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسن نورعلی
دانشجوی دوره دکتری جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران