راهبردهای طراحی بنای میان افزا در بافت تاریخی محله جویباره اصفهان (با رویکرد تداوم تاریخی)

در اثر دخالت هایی که در طول حدود یک قرن گذشته در شهرهای تاریخی ایران صورت گرفته است، تعامل نه چندانمطلوبی میان بافت تاریخی و اجزای جدید میان افزا در آنها رخداده است به عبارتی، اگرچه ساخت و سازهای جدید دربافت های تاریخی، به لحاظ حفظ و تداوم حیات کالبدی، اجتماعی واقتصادی بافت و نیز به منظور بهبود وضعیتزندگی و سطح رفاه اجتماعی و هماهنگی با نیازهای روز ضرورتی انکار ناپدیر است، اما این ضرورت درصورتیکهرویکرد مناسبی نداشته باشد، باعث آسیب دیدن چهره وسیمای کلی بافت شهرهای تاریخی می گردد. لذا نگاهی ویژهبه نحوه ی برخورد با بافت های تاریخی و به ویژه ساختارهای جدید درزمینه های تاریخی و کهن با روش میان افزاییمی توان به عنوان یک مسال هی مهم و حیاتی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. هدف در این پژوهش بررسی شاخصه هایمعماری و ارایه راهبردهای طراحی بنای میان افزا در برخورد با بافت تاریخی محله جویباره در شهر اصفهان در مقیاس بناو عرصه شهری است. این پژوهش با جمع آوری داده های کتابخانه ای و داده های مید انی تنظیم شده است و نتایجبه دست آمده از نوع کاربردی با رو ش تحلیلی - توصیفی است. جمع آوری اطلاعات در مرحله نخست از طریق مشاهدا تمیدانی (حضور در محله و ثبت مشاهدات با عکس) و مطالعات کتابخانه ای صورت گرفت. در مرحله دوم این پژوهش،محقق با تعریف شاخصه هایی در ارزیابی سطح کیفی محیط مسکونی مردم محله در راستای ارتقا ء هویت محله جویبارهبه عنوان یک بافت مسکونی تاریخی، سعی در جمع آوری اطلاعات در این زمینه کرد که در واقع همان بخش مطالعاتمردم نگاری است. به عنوان یکی از ملزومات فرایند طراحی و از طریق طرح پرسشنامه و استخراج داده های کمی و تحلیلآنها با نرم افزار spss و تعمیم دادن نتایج برای مردم محله صورت گرفته است. باتوجه به این داده ها نتایجی به دست آمدکه به عنوان راهبرد طراحی میان افزا در بافت تاریخی جویباره براساس "خصوصیات و ویژگی های کالبدی بافت" و"خصوصیات و ویژگی های بصری بناهای میان افزا (شکل و فرم نما)" پیشنهاد شده است.

Keywords:

راهبردهای طراحی , بنای میان افزا , بافت تاریخی , تداوم تاریخی , محله جویباره اصفهان