بررسی نقش خود پنداره در پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ناحیه ۱زاهدان

هدف از پژوهش حاضر نقش خود پنداره در پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ناحیه ۱زاهدان بود. روش پژوهش کاربردی و توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ناحیه یک زاهدان درسال تحصیلی۱۴۰۱ تشکیل می داند طبق آمار دریافتی تعداد ۱۰۲ دانش آموز دختر و پسر دارای اختلالات یادگیری در حال تحصیل بودند. با توجه به این که حجم جامعه پژوهش کم بود در این پژوهش کل افراد جامعه یعنی ۱۰۲نفر به عنوان نمونه ی پژوهش در نظر گرفته شد. روش نمونه گیری مورد استفاده نمونه گیری کل شماری بوده، که مقیاس عملکرد تحصیلی درتاج (۱۳۸۳) و خود پنداره تحصیلی گشت بانوی فضلی (۱۳۷۳) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و رگرسیون استفاده شد. نتایج حاصله از تحلیل رگرسیونی مبین این بود خود پنداره دارای قدرت پیش بینی کنندگی عملکرد تحصیلی دانش آموزان بود. نتایج همچنین نشان داد که رابطه خودپنداره تحصیلی با پیشرفت تحصیلی دانش-آموزان دارای اختلالات یادگیری رابطه ای معنادار مثبت بود. (۰۰۱/۰> = p). با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که برای بالا بردن عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری می توان از خودپنداره تحصیلی استفاده کرد.

بررسی نقش خود پنداره در پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ناحیه ۱زاهدان Keywords:

خودپنداره تحصیلی , عملکرد تحصیلی , اختلالات یادگیری