بهبود محاسبه ی اشباع آب با استفاده از داده های فشار موئینگی در یکی از مخازن گازی جنوب غربی ایران

اشباع سیالات موجود در مخازن از متغیرهای مهم جهت تخمین هیدروکربن درجاست و دقت در محاسبه ی آن از اهمیت خاصی برخوردار است. تخمین نادرست اشباع آب در یک مخزن می تواند به بلااستفاده رها کردن آن مخزن منجر شود. به همین دلیل تاکنون روش های آزمایشگاهی و غیرآزمایشگاهی مختلفی برای اندازه گیری اشباع آب موجود در منافذ سنگ مخزن ارائه شده است. روش معمول، استفاده از نگارهای الکتریکی با استفاده از روابط آرچی است. اما در بعضی موارد به دلیل ناهمگنی مخازن (به خصوص مخازن کربناته) و حساسیت این گونه نگارها به اشباع شدگی آب در منافذ متصل و غیرمتصل به یکدیگر و همچنین عدم وجود ارتباط مشخص بین ضرایب آرچی (ضریب سیمان شدگی (m) و توان اشباع (n)) با کانی شناسی و حفره های موجود در مخزن دقت لازم و کافی ندارد. روش متعارف دیگر استفاده از داده های آزمایشگاهی است که دقت زیادی دارند اما این گونه روش ها با توجه به هزینه ی زیاد و کندی، تنها در تعداد محدودی از چاه ها قابل پیاده سازی هستند. در این مطالعه تلاش شده با استفاده از داده های آنالیز مغزه ی موجود، رابطه ای جهت بهبود محاسبه ی اشباع آب تعیین شود که بتوان آنرا به کل میدان تعمیم داد. برای این منظور با استفاده از تلفیق داده های آزمایشگاهی فشار موئینگی به روش تزریق جیوه و همچنین به کارگیری تابع بروکس و کوری و ارتباط آن با تخلخل موثر، مقدار اشباع آب در چاه های مورد مطالعه بررسی شده و در پایان نتایج حاصل از این روش با مقادیر اشباع آب محاسبه شده از نگارهای چاه پیمایی مقایسه شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد در حالتی که داده های مغزه در چاه های دیگر موجود نباشد برای محاسبه ی فشار موئینگی می توان از مدل تجربی بروکس و کوری که نسبت به روش چاه نگاری خطای کمتر و دقتی مناسبی دارد استفاده کرد.

Keywords:

فشار موئینگی , روش بروکس و کوری , محاسبه ی اشباع آب , مخازن گازی کربناته