کاربرد رگرسیون ناپیوستگی در بررسی اثربخشی روش درمانی لیدکامب بر کاهش میزان شدت لکنت کودکان دبستانی: یک مطالعه مورد منفرد

مقدمه: در مطالعات مورد منفرد، خودهمبستگی بین مشاهدات وجود دارد که باعث نقض فرض استقلال مشاهدات میگردد. در رگرسیون ناپیوستگی، همبستگی بین مشاهدات در طول زمان و در مراحل مختلف درمانی (خط پایه، مداخله و...) مد نظر قرار می گیرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه روش های دیداری و روش رگرسیون ناپیوستگی در بررسی اثربخشی روش درمانی لیدکامب بر کاهش میزان شدت لکنت کودکان دبستانی شهر اصفهان بود. روش ها: این مطالعه به روش مورد منفرد (A-B-A) بر روی چهار کودک دارای لکنت ۷ تا ۹ ساله انجام گردید. روش درمانی لیدکامب به مدت ۲۲ هفته اجرا شد و اثربخشی آن بر ویژگی های گفتاری کودکان مورد ارزیابی قرار گرفت. شدت لکنت زبان توسط یک مقیاس عددی سنجش شد. به منظور تحلیل داده ها، از روش تحلیل دیداری، اندازه اثر و رگرسیون ناپیوستگی استفاده گردید. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس تحلیل های دیداری و همچنین، رگرسیون ناپیوستگی نشان داد که به دنبال مداخله، تغییرات معنی داری به صورت کاهش شدت هجاهای لکنت شده در بیشتر شرکت کنندگان به وجود آمد. ضرایب رگرسیونی در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری معنی دار گزارش شد؛ به این معنی که برنامه درمانی لیدکامب در گذشت زمان و در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری موثر واقع شده است. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده تاثیر مثبت روش درمانی لیدکامب بر کاهش شدت لکنت کودکان می باشد و شواهد اولیه ای را جهت به کارگیری این روش برای درمان کودکان مبتلا به لکنت زبان فراهم می آورد.

Keywords:

Stuttering , Speech , Single-case studies as topic , Regression analysis , لکنت , گفتار , مطالعات مورد منفرد , تحلیل رگرسیون