عوامل موثر در ایجاد حس ارتقاء دلبستگی به مکان در خوابگاه های دانشجویی (نمونه موردی خوابگاه دانشگاه یزد-خوابگاه دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین)

یکی از خصوصیات خوابگاه دانشجویی گوناگونی کاربران آن می باشد. سازگاری فضا با خصوصیات استفاده کنندگان و پاسخگویی به نیازهای آنان، از مهمترین مولفه های معماری خوب است. این در حالیست که به دلیل طراحی تیپ این بناها سازگاری مناسبی بین محیط فیزیکی و گوناگونی خصوصیات ساکنان آنها وجود ندارد. این ناسازگاری می تواند طیفی از مشکلات گوناگون مانند کاهش بازدهی تحصیلی دانشجویان و برخی مشکلات رفتاری نظیر بروز تنش های منفی بین آنها را به همراه داشته باشد. از این رو هدف این پژوهش یافتن طریقی از طراحی و ساماندهی فضای خوابگاه بوده است که بر اساس آن محیط ساخته شده سازگار با خصوصیات کاربران باشد. بهره گیری از یافته های ارزشمند روانشناسی محیط، زمینه های نظری قابل اتکایی را برای طراحی محیطی متناسب با خصوصیات کاربران خوابگاه های دانشجویی ایجاد می کرد، ولی به دلیل گوناگونی ساکنان خوابگاه ، شیوهای از طراحی مورد نیاز بود که بتواند چارهای برای این تکثر باشد. به رغم آن که شیوه های طراحی مشارکتی، راه حل هایی برای این مشکل فراهم می آورد. مشکلات اجرایی، مانع مهمی برای استفاده از آن بود. لذا از روش های طراحی تکثرزا، استفاده شد. بنابراین، ابتدا نظریه های روانشناسی محیط و شیوه های مشارکتی مطالعه شد و شاخص های محیط مطلوب، همچون احساس آرامش، احساس برخورداری از خلوت شخصی و ... استخراج گردید. با توجه به آن که هر یک از این شاخص ها، برای بهره برداران متنوع یک خوابگاه، می توانست مصادیق متنوعی بسته به زمینه های تربیتی آنها- داشته باشد. تلاش شد تا محیطی متنوع برای خوابگاه جهت ایجاد حس ارتقا دلبستگی به مکان طراحی شود.

Keywords:

خوابگاه دانشجویی , زندگی جمعی , حس ارتقا دلبستگی به مکان