ارزیابی رضایتمندی آکوستیکی در ایستگاه های مترو از منظر عینی و ذهنی (مطالعه موردی: مترو تهران و تبریز)

تامین آسایش صوتی و وضوح گفتار در ایستگاه­های مترو علاوه بر ایجاد ایمنی و امنیت، در بحث های روانی و جسمانی افراد نیز نقش دارد. در آکوستیک، ازریابی های عینی به تنهایی در تعیین رضایت آکوستیکی کافی نبوده و نیاز به ارزیابی ذهنی نیز وجود دارد. لذا هدف این پژوهش، سنجش رضایتمندی آکوستیکی در ایستگاه­های مترو به لحاظ کمی و کیفی با روش توصیفی-تجربی است. داده های مورد نیاز از طریق برداشت های میدانی که شامل اندازه­گیری پارامترهای فیزیکی (تراز فشار صوتی و زمان واخنش) و نیز پرسش نامه برای درک بهتر مخاطبان و سنجش میزان رضایتمندی آنان در رابطه با پنج مولفه تاثیرگذار در کیفیت آکوستیکی (شنیداری، گفتاری، انسانی، عملکردی و معماری) جمع­آوری گردیده و با دو نرم­افزار اکسل و اس.پی.اس.اس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته­اند. مقایسه با استانداردهای بین­المللی در حیطه ارزیابی فیزیکی و شناسایی متغیرهای اساسی، تعیین میزان رضایتمندی و معناداری رابطه بین مولفه­های تاثیرگذار در رضایت آکوستیکی با متغیرهای جمعیت شناسی از جمله مواردی است که پژوهش انسانی به دنبال آن است. آنالیز داده های جمع­آوری شده نشان می دهد تراز فشار صوتی و زمان واخنش از استانداردهای مربوطه تبعیت نمی­کنند و عوامل اصلی نارضایتی از منظر مخاطبان به ترتیب شامل صداهای مکانیکی، دینامیکی و انعکاس گفتار در ایستگاه های مترو هستند که نوفه­های قابل توجهی تولید کرده، قابلیت شنیداری فضا را کاهش داده، تاثیر بسزایی در ایمنی و امنیت دارد و نیز عملکرد سیستم های اطلاع­رسانی را دچار مشکل ­کند. همچنین میزان رضایتمندی کاربران ارتباط معناداری با متغیرهایی همچون جنس، سن، ساعت مراجعه، تعداد سفرها در طول روز، توانایی شنیداری هر فرد دارد.

Keywords:

رضایتمندی آکوستیکی , ایستگاه مترو , وضوح گفتار , تراز فشار صوتی , زمان واخنش