تبیین راهبردهای اجرایی مبتنی بر توسعه فضای سبز شهری (مطالعه موردی منطقه ۱۰ شهری تهران )

توسعه بی رویه و ناپایداری شهری، باعث افزایش حاشیه نشینی، تخریب نواحی سبز شهری و بالا رفتن تقاضا برای زمین شهری می گردد، که این امر خود زمینه ساز از بین رفتن فضاهای سبز درون شهری و تغییر کاربری این گونه اراضی است. هدف از این پژوهش ارائه راهبردهای اجرائی در جهت بهبود و توسعه فضای سبز شهری در منطقه ۱۰ کلان شهر تهران می باشد. روش انجام این تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد که با بهره گیری از بررسی روندهای اجرایی مدل ارزیابی swot به ارزیابی فضای سبز شهری منطقه ۱۰ شهری تهران پرداخته  و با استفاده از مدل استراتژیک کمی QPSM به ارائه بهترین راهبردهای اجرایی در منطقه پرداخته خواهد شد. بدین منظور برای شناخت نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدیدهای منطقه برمبنای مبانی و پیشینه تحقیق پرسش نامه ای طراحی گردید و میان ۲۵ نفر از کارشناسان که از بین مدیران شهری بوده است، توزیع گردید. بر این اساس ۱۵عامل قوت و ۱۵ نقطه ضعف ۱۰ فرصت و ۱۱ تهدید  در منطقه مورد شناسایی واقع شدند. یافته های تحقیق نشان می دهد مهم ترین نقطه قوت وجود آمار و اطلاعات کافی در خصوص فضای سبز در منطقه، مهم ترین نقطه ضعف کمبود لکه های سبز، مهم ترین فرصت تجمیع خانه های قدیمی و فرسوده و استفاده از آنها به عنوان فضای سبز، مهم ترین تهدید منطقه آلودگی آب و خاک به علت وجود صنایع و کارخانجات در محل عدم وجود عرضه های مناسب جهت توسعه فضای سبز می باشند. با توجه به نتایج به دست آمده برای برنامه ریزی در جهت فضای سبز در منطقه مورد مطالعه در ماتریس راهبردها و اولویت های اجرایی، تعیین کننده راهبرد قابل قبول، استراتژی های بازنگری WO  است.

Keywords:

فضای سبز , روش سوآت , روش استراتژیک کمی , منطقه ۱۰ تهران