اثربخشی آموزش خودمراقبتی به صورت غیرحضوری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دارای استومی روده ای

زمینه و هدف زندگی با استومی موقت یا دائمی کیفیت زندگی افراد دارای استومی را تحت تاثیر قرار داده و مستلزم افزایش خودکارآمدی بیماران برای مراقبت از خودشان است. آموزش، یکی از راه های افزایش کیفیت زندگی و خودمراقبتی افراد است. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودمراقبتی به صورت غیرحضوری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دارای استومی روده ای مراجعه کننده به بیمارستان های استان کرمانشاه در سال ۱۴۰۰ انجام شد. روش بررسی این مطالعه نیمه تجربی با روش قبل و بعد، بر روی ۶۱ بیمار دارای استومی روده ای انجام شد که به روش نمونه گیری آسان از اردیبهشت تا تیرماه سال ۱۴۰۰ انتخاب شدند. مشارکت کنندگان ابتدا به پرسش نامه های خودکارآمدی و کیفیت زندگی ویر و شربورن پاسخ دادند. سپس برنامه خودمراقبتی تدوین شده آموزش داده شد تا بر اساس آن خودمراقبتی را در منزل به کار گیرند و دو ماه بعد از اتمام مداخله، مجددا پرسش نامه ها بین بیماران توزیع و تکمیل شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون های تی زوجی، ویلکاکسون و نسخه ۲۰ نرم افزار آماری SPSS استفاده شد. یافته ها میانگین نمره کیفیت زندگی بیماران قبل از مداخله ۱۶/۵۳± ۳۴/۰۵ بود که بعد از مداخله به ۲۱/۵۹± ۴۹/۶۳ رسید و بر اساس آزمون آماری تی زوجی، این تفاوت معنادار بود (۰/۰۰۱>P). بین میانگین تمام ابعاد کیفیت زندگی بیماران به جز سلامت عمومی، قبل و بعد از مداخله تفاوت آماری معناداری وجود داشت (۰/۰۵۰۰>P). میانگین نمره خودکارآمدی بیماران قبل از مداخله ۴/۵۷± ۵۰/۴۰ بود که بعد از مداخله به ۵/۰۳± ۵۱/۱۸ رسید و بر اساس آزمون آماری این تفاوت معنادار بود (۰/۰۳۶=P). نتیجه گیری یافته های پژوهش نشان داد آموزش خودمراقبتی غیرحضوری در بیماران دارای استومی روده ای بر میزان خودکارآمدی و کیفیت زندگی آنان موثر است.

اثربخشی آموزش خودمراقبتی به صورت غیرحضوری بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران دارای استومی روده ای Keywords:

Ostomy , Self-Efficacy , Quality of Life , Self-Care , Distance Learning , استومی , خودکارآمدی , کیفیت زندگی , خودمراقبتی , آموزش غیرحضوری