ارزیابی مدل ساختاری تبیین عملکرد تحصیلی بر اساس خودتعیین گری: نقش واسطه ای درگیری تحصیلی

هدف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی مدل ساختاری تبیین عملکرد تحصیلی بر اساس خودتعیین گری: نقش واسطه ای درگیری تحصیلی بود. روش: طرح پژوهش حاضر کاربردی و از نوع پژوهش های همبستگی به روش مدل یابی معادلات ساختاری بود. از کلیه نوجوانان ۱۲ تا ۱۴ ساله مدارس دولتی و غیرانتفاعی شهر تهران در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ تعداد ۳۰۰ نفر (۱۵۰ دختر و ۱۵۰ پسر) به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. همه آن­ها پرسشنامه های خودتعیین گری و درگیری تحصیلی را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری به کمک نرم افزارهای SPSSV۱۹ و LISRELV۸.۸۰ استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان داد که خودتعیین گری و درگیری تحصیلی با عملکرد تحصیلی رابطه معنی داری دارند. همچنین نتایج مدل نشان داد که خودتعیین گری (۳۸/۰) و درگیری تحصیلی (۵۰/۰) اثر مستقیمی بر عملکرد تحصیلی دارند. افزون بر آن خودتعیین گری به واسطه درگیری تحصیلی بر عملکرد تحصیلی (۳۸/۰) اثر غیرمستقیمی داشته است. نتیجه گیری: در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد متغیرهای خودتعیین گری و درگیری تحصیلی می توانند اثر مثبت و معنی داری بر عملکرد تحصیلی داشته باشند. لذا آگاهی معلمان، والدین، مدیران و مشاوران از این متغیرها جهت ارتقای عملکرد تحصیلی دانش آموزان توصیه می شود.

Keywords:

self-determination , Academic Engagement , Academic Performance , Students