ارزیابی توان اکولوژیک زاگرس مرکزی (مطالعه موردی:منطقه آبخیز بویر احمد)

آمایش سرزمین عبارت است از تنظیم روابط انسان، سرزمین و فعالیت های انسانی در سرزمین برای استفاده مناسب و پایدار از کلیهامکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت اجتماع در طول زمان. ارزیابی توان اکولوژیکی سرزمین، مرحله میانی فرایندآمایش سرزمین یا برنامه ریزی محیط زیست است. لذا ذکر این نکته ضروری است که بهره مندی از منابع زیست محیطی که بهترینبهره وری را برای انسان به دست آید، مدنظر است. این امر تنها در صورتی امکان پذیر است که تمامی عوامل و پدیده های دخیل درمحیط زیست مد نظر قرار گیرند. این پژوهش با هدف ارزیابی توان اکولوژیک منطقه آبخیز مدیریتی بویراحمد واقع در زاگرس مرکزیو با در نظر گرفتن شاخص های هوا و اقلیم، بارش، دما، باد، رطوبت نسبی، ساعات روشنایی، اقلیم محدوده مطالعاتی، زمینشناسی،فیزیوگرافی، مدل رقومی ارتفاعی، شیب، جهت شیب، هیدرولوژی، تیپ های جنگلی و وضعیت اقتصادی اجتماعی انجام گرفت ابتدابرای شناسائی محدوده مورد مطالعه، نقشه اولیه منطقه با استفاده دادههای بدست آمده از تصاویر بدست آمده ازسنجنده ETM +ماهواره لندست ۷ ، تصاویر Google Earth ، IRS و GIS با مقیاس ۱:۲۵۰۰۰ تهیه گردید و در مرحله بعد با ارائه یک مدل تلفیقیبرای هر کاربری از رهیافت SWOT و QSPM برای اولویت بندی بهترین کاربری ها برای موضوع آمایش سرزمین پیشنهاد گردید. براساس نتایج به دست آمده بیشترین مساحت برای اولویت کاربری متعلق به بخش جنگلداری با مساحت ۵۰۸۵۱.۸۲۲۷ هکتار وکمترین کاربری با مساحت ۱۳.۷۷۳۲ هکتار متعلق به بخش حفاظت منابع آبی می باشد

ارزیابی توان اکولوژیک زاگرس مرکزی (مطالعه موردی:منطقه آبخیز بویر احمد) Keywords:

آمایش سرزمین , توان اکولوژیکی , زاگرس مرکزی , بویراحمد