حسرت های اخروی در قرآن و نهج البلاغه

حسرت به معنای افسوس خوردن در مورد چیزی است که از دست رفته باشد. حسرتهای معنوی به دو گروه حسرت دنیوی واخروی قابل تقسیم است. این پژوهش در صدد است با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به حسرتهای اخروی از دیدگاه آیاتقرآن کریم و نهج البلاغه بپردازد. از آنجایی که شناخت عواملی که منجر به حسرت اخروی میشوند، میتواند راهگشای دور شدناز بسیاری از عوامل منجر به انحطاط و نابودی معنوی و اخروی شود، شناخت این عوامل موضوعی ضروری در حوزه دین پژوهیمحسوب میشود. بررسیها نشان میدهد انسانی که برای آخرت خود تلاشی نکرده و آموزه های انبیا و معاد را تکذیب کرده و دروغپنداشته و هیچ اندوختهای برای آخرت خویش فراهم نساخته است؛ در روز قیامت حسرت میخورد. نیز یکی از اسامی قیامت، یومالحسره است. بدین مفهوم که چه افراد مومن و چه کافر در روز قیامت حسرت میخورند. حسرت مومنان در مورد کوتاهی کردندر انجام نیک است و حسرت کافران در مورد انجام ندادن اعمال نیک است. امیرالمومنین (ع) نیز در نهج البلاغه، به عوامل منجر بهحسرتهای اخروی پرداخته است و آنها را در حوزه های مختلفی دسته بندی کرده است.

Keywords:

حسرت , آخرت , قرآن , نهج البلاغه.