اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری زنان خانه دار

هدف پژوهش حاضر برسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برتاب آوری زنان خانه دار بود. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان خانه دار مراجعه کننده به کلینیک های روانشناختی شهر ایلام در نیمه دوم سال ۱۴۰۰ بود. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر بود که با استفاده از نمونه گیری در دسترس و براساس ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس تاب آوری کونر- دیویدسون استفاده شد. گروه آزمایش تحت درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای قرار گرفت و گروه کنترل، هیچ گونه مداخله درمانی دریافت نکرد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در بهبود تاب آوری زنان خانه دار موثر است.

Keywords:

درمان مبتنی پذیرش و تعهد , تاب آوری , زنان خانه دار