بررسی اثربخشی حضوری و مجازی بر سطوح یادگیری در بین دانش آموزان مقطع دوم دبیرستان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش حضو ری و مجازی بر سطوح یادگیری در بین دانش آموزان مقطع دوم دبیرستان بود. رو شپژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه این پژوهش دانش آموزان مقطعدوم دبیرستان شهر بهبهان درسال ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ بودند. بدین منظور ۳۰ دان شآموز پایه دوم با بهره گیری از روش نمونه گیری در دسترسبه صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش (۱۵) نفر و کنترل نفر (۱۵) قرار گرفتند. ابزار پژوهش برای گردآوری داده ها،پرسشنامه س طوح یادگیری نخست (۱۳۹۳) بود. در این پژوهش ابتدا از دو گروه پیش آز مون اجرا شد و سپس برای گروه آزمایش آموزشمجازی اجرا گردید و برای گروه کنترل هیچ نوع آموزشی داده نشد و د ر واقع آموزشهای سنتی و معمول دیده بودند و در مرحله آخرپس آزمون از هر دو گروه گرفته شد . نتایج بررسی فرضیه ها از طریق تحلیل کوواریانس سطح معناداری نشان میدهد که آموزش حضور ینسبت به آموزش مجازی تاثیر بیشتری بر سطوح یادگیری در دانش آموزان دارد و باعث بهبود و افزایش آن شده است (p<۰/۰۱). بنابراینپیشنهاد می گردد که معلمان در ارائه آموزش علاوه بر آموزش حضوری از روش های آموزش مجازی نیز بهره ببرند.

Keywords:

آموزش حضوی , آموزش مجازی , سطوح یادگیری