سرمایه اجتماعی به مثابه بستر زیست پایدار در میان ساکنان مسکن مهر (مورد: مسکن مهر بهاران سنندج)

یکی از متغیرهای مهم کیفیت زندگی در میان ساکنان یک جامعه، سرمایه اجتماعی است، این سازه تحت تاثیر عوامل مختلف دچار فرسایش یا افزایش خواهد شد. مسکن یکی از ابعاد مهم کیفیت زندگی است که می­توان زیست ساکنان آن را بر حسب میزان سرمایه اجتماعی مورد سنجش قرار داد. مسئله پژوهش حاضر، ارتباط میان عوامل نرم زیست اجتماعی (جامعه­شناختی) با وضعیت سرمایه اجتماعی در بین ساکنان مسکن مهر بهاران شهر سنندج است. متغیرهای عمده پژوهش بر اساس چارچوب نظری پاتنام، بوردیو، فوکویاما و کلمن صورت­بندی شده و به لحاظ روش شناسی این پژوهش در سنت کمی و براساس روش پیمایش صورت پذیرفته و از ابزار پرسشنامه برای گردآوری داده­ها استفاده شده است. جامعه آماری شامل تمامی خانوارهای ساکن در واحدهای مسکونی مسکن مهر شهر سنندج در سال ۱۳۹۹ است و  تعیین حجم نمونه براساس فرمول کوکران و شیوه نمونه­گیری نیز به صورت دو مرحله­ای، ابتدا نمونه­گیری خوشه­ای و سپس نمونه­گیری تصادفی انجام شد که بر اساس آن ۳۴۰ نفر افراد بالای ۱۸ سال انتخاب شدند. صحت داده­ها با استفاده از تکنیک­های اعتبار صوری و آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گفت و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم­افزار آماریSPSS Ver۲۳  انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین‎  متغیرهای ‎سطح‎ ‎فرهنگ آپارتمان نشینی، درجه روابط همسایگی، سطح آشنایی با محیط اجتماعی، رضایت از محل سکونت، دسترسی به امکانات و کیفیت خدمات شهری و زیرساخت‎ها و متغیرهای‎ ‎زمینه ای‎ ‎(سابقه سکونت، درآمد و وضعیت تاهل) با ‎سرمایه‎ ‎اجتماعی‎ ‎ساکنان مسکن مهر رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج حاصل از آماره نشان داد که بین متغیرهای روابط اجتماعی، نوع سکونت و متغیرهای زمینه­ای (سن، جنسیت، شغل، تحصیلات) با سرمایه اجتماعی ساکنان رابطه معناداری وجود ندارد. نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندمتغیره نیز حاکی از آنست که متغیرهای فرهنگ آپارتمان نشینی، روابط همسایگی و سطح آشنایی بر سرمایه اجتماعی ساکنان مسکن مهر تاثیرگذار بوده و حدود ۳۲ درصد از تغییرات متغیر وابسته را تبیین نموده­اند.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , کیفیت زندگی , زیست پایدار , مسکن مهر , خدمات شهری , سنندج