تاثیر فعالیت هوازی در شرایط هیپوکسی بر تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول سرم در مردان جوان فعال

مطالعات بر روی پاسخ های غدد درون ریز در شرایط هیپوکسی اندک و متناقض است. 15 مرد جوان فعالداوطلب شرکت در پژوهش با میانگین سنی میانگین سنی 1/56±23/33 سال قد 1/76±176 سانتی متر وزن 3/14 ±67/16 کیلوگرم یک بار در شرایط نورموکسی و یک بار در شرایط هیپوکسی معادل ارتفاع 1305 متر بالاتر از سطح دریا در یک تمرین هوازی شامل دویدن به مدت 75 دقیقه با شدت 35 % ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و 1 ساعت بعد از تمرین نمونه خونی گرفته شد. از آزمون –t استودنت ویژه گروه های وابسته و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر جهت بررسی تغیرات متغیر ها استفاده شد . غلظت تستوسترون وکورتیزول بلافاصله بعد از تمرین کاهش یافت، اما این تغییر فقط در مورد تستوسترون و در شرایط هیپوکسی معنادار بود ) P<0.05 (. علظت هورمون تستوسترون در نمونه های بعد از تمرین در شرایط هیپوکسی به طور معناداری کمتر از شرایط نورموکسی بود ) P<0.05 ( اما در مورد کورتیزول تفاوت معناداری بین شرایط هیپوکسیو نورموکسی مشاهده نشد ) P>0.05 (. نسبت تستوسترون به کورتیزول در شرایط نورموکسی در هر دو نمونه بعد از تمرین افزایش یافت اما در شرایط هیپوکسی ابتدا افزایش و سپس کاهش یافت. این نسبت تنها 1 ساعت بعد ازتمرین بین شرایط هیپوکسی و نورموکسی معنادار بود ) P<0.05 (. این نتایج نشان میدهد که پاسخ آنابولیک در شرایط نورموکسی بیشتر است و به نظر می رسد با افزایش ارتفاع پاسخ کاتابولیک افزایش یابد . جهت یک نتیجه گیری دقیق به بررسی های بیشتری نیاز می باشد.

Keywords:

تستوسترون , کورتیزول , هیپوکسی , تمرین هوازی