مروری بر پارامترهای غربالگری روش های فرازآوری مصنوعی با هدف بهبود برداشت نفت

با گذشت مدت زمانی از شروع تولید، بدلیل افت فشار مخزن یا کاهش تولید پذیری چاه و در نتیجه کاهش فشار جریانی ته چاه؛ انتقال نفت به سطح با نرخ مطلوب بصورت طبیعی صورت نمی پذیرد. لذا در این شرایط، ضرورت دارد از روش هایی موسوم به فرازآوری مصنوعی (شامل فرازآوری با گاز و فراز آوری با پمپ) بمنظور کمک به تولید سیال استفاده گردد. تصمیم گیری در مورد انتخاب روش فرازآوری مصنوعی برای سودآوری بلندمدت یک میدان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. انتخاب روش بهینه (از منظر فنی) با در نظر گرفتن پارامترهای مرتبط با سیالات مخزن (نسبت گاز به مایع تولیدی، گرانروی نفت، چگالی نفت و خورندگی نفت و گاز)، تولید (دبی تولید، فشار ته چاهی، تولید شن و ذرات جامد، رسوب پارافین وscale )، چاه (نوع از منظر خشکی یا دریا، عمق، اندازه دیواره، زاویه انحراف)، شرایط محیطی و عوامل اقتصادی (هزینه های سرمایه ای و عملیاتی) انجام می شود. انتخاب روش فرازآوری مصنوعی می تواند بر اساس ملاحظات دیگری نظیر موقعیت میدان، فاصله چاه ها، وضعیت مکانیکی چاه و تجربه عملیاتی تیمی که سیستم را انتخاب می کند نیز باشد. اکثر چاه ها می توانند توسط چند روش فرازآوری مصنوعی بطور رضایت بخشی تولید کنند. مطالعه حاضر، با مرور منابع قبلی، ضمن بیان مزایا، معایب، محدودیت ها و شرایط بکارگیری هر کدام از انواع مختلف روش های فرازآوری مصنوعی، برنامه ای جامع بمنظور غربالگری این روش ها را ارایه می دهد.

Keywords:

روش های فرازآوری مصنوعی , پمپ های درون چاهی , فرازآوری با گاز , بهبود برداشت نفت.