Developing an Education Program Based on Parent-Child Interactions and Examining its Impact on Psychological Well-Being and Parental Self-Efficacy of Mothers of Children with ADHD

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تدوین و بررسی اثر برنامه آموزشی مبتنی بر تعاملات والد-کودک بر بهزیستی روانشناختی و خودکارآمدی والدینی مادران دارای کودک مبتلابه اختلال نقص توجه-بیش فعالی صورت پذیرفت. روش پژوهش: روش مطالعه حاضر از نوع مطالعات آمیخته بود که در بخش کیفی از رویکرد گرندد تئوری و در بخش کمی از روش آزمایشی استفاده شد، روش نمونه گیری نیز در بخش کیفی هدفمند و در بخش کمی در دسترس بود. یافته ها: با توجه به نتایج حاصل از مصاحبه های بخش کیفی، ده جلسه به ترتیب با اهداف آشنایی با طرح، مراقبه، شناخت اختلال، کنترل محرکی، مهارت همدلی، توجه به آسیب های محیطی، افزایش دقت، حمایت اجتماعی، بازداری پاسخ و مرور شناسایی شدند و در بخش کمی برای گروه آزمایشی اجرا شد، نمونه ها در مطالعه کمی همچنین به پرسشنامه های مقیاس خودکارآمدی والدینی و بهزیستی روانشناختی ریف به صورت پیش و پس آزمون و پیگیری پاسخ دادند. یافته های حاصل از آزمون واریانس طرح درون آزمودنی – بین آزمودنی نشان داد که درمان خانواده محور بر افزایش نمرات بهزیستی روان شناختی (۰۰۱/۰ P<) و خودکارآمدی والدینی (۰۰۱/۰ P<) در پس آزمون موثر بوده و این افزایش پایداری خود را در مرحله پیگیری نیز حفظ کرده است. بحث و نتیجه گیری: نتایج در حالت کلی نشان داد که برنامه آموزشی تدوین شده در مطالعه حاضر دارای اعتبار مناسبی می باشد و می تواند در افزایش بهزیستی روان شناختی و خودکارآمدی والدینی مادران دارای کودک مبتلابه اختلال نقص توجه-بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

Parent-child interactions , Psychological well-being , Parental self-efficacy of mothers , ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) , تعاملات والد-کودک , بهزیستی روانشناختی , خودکارآمدی والدینی مادران , اختلال نقص توجه-بیش فعالی