بازگرداندن حیات فرهنگی به بافت های تاریخی با راهکاری نو دردستیابی به معماری پایدار درکویر مطالعه موردی محور تاریخی ارجمندی رفسنجان

موقعیت اقلیمی ایران شرایطی را فراهم نموده که گونه های مختلف معماری با توجه به نوع اقلیم محلی هرمنطقه بوجود آید بیابان ها به عنوان یکی ا زمهمترین زیست بومهای طبیعی 5/7 درصد ازسطح خشکیهای کره زمین را اشغال نموده اند درمقیاس ایران مباحث توسعه پایدار معماری و طراحی شهری به ویژه درمناطق گرم و خشک با توجه به گستردگی مناطق بیابانی درسطح کشور ووجود پتانسیلهای عظیم دراین مناطق واجد ارزش و اهمیت می باشد باتوجه به پیشرفت های چشمگیر تکنولوژی معماری مدرن می تواند بعنوان یک فرهنگ مورد اعتماد دربرخی از نقاط کشور بکارگرفته شود و بافتهای تاریخی شهرها بخصوص درمناطق گرم و خشک می تواند بهترین راندمان و کارایی را درزمینه ی طراحی شهری طراحی محیط باز و ناظر برارزشهای محیطی و پایداری متکی بربوم باشد با بررسی محیط جغرافیایی شهرستان رفسنجان بعنوان یک بخش دراقلیم بیابانی از میان زوایای مختلف توانبخشی بطور موردی طراحی محور فرهنگی تاریخی ارجمندی واقع دربافت تاریخی شهر با بهره گیری از عملکرد مضاعف قوانین طبیعی از طریق کنترل ظرفیت گرمایی اتمسفر حاکم براقلیم با استفاده از چترهای داینامیک پویا هوشمند و سیستم بخش آب به صورت پودری موجب بقا و پویایی بافت شویم

بازگرداندن حیات فرهنگی به بافت های تاریخی با راهکاری نو دردستیابی به معماری پایدار درکویر مطالعه موردی محور تاریخی ارجمندی رفسنجان Keywords:

اقلیم بیابانی , توانبخشی محیطی , طراحی محورشهری , چترهای داینامیک پویا , سیستم پخش آب