قبض و بسط پارادایمیک در معرفت شناسی علم سیاست در ایران

سیاست به عنوان یک کنش اجتماعی، به منزله یکی از عرصه های قدیمی پژوهش فکری است. در حالی که قرائت جبرگرا، مرجعیت علم سیاست در تصمیمات سیاسی و سیاست گذاری داخلی و خارجی را نادیده می گیرد، قرائت ضد بنیاد گرا و شالوده شکن با تاکید بر گفتمان نفی، در تحلیل خود نامطمئن و مردد است. بر این اساس، پرسش اصلی پژوهش، چرایی نا کارکردی علم سیاست در ایران است. طبق ایده اصلی مقاله، سیاستی نبودن علوم سیاسی در ایران، عدم ارتباط با حوزه سیاست گذاری و نداشتن پیوند با پیکره نظام سیاسی از یک سو و ارزش بارگی، تناقض و سیاست زدگی محض، فقدان نگاه علمی به ماهیت علوم سیاسی، ماهیت استعلایی قدرت و عدم شفافیت مبانی علم سیاست در ایران از سوی دیگر منجر به عدم پاسخگویی علم سیاست ایران به واقعیات اجتماعی شده است. ملهم از جلوه استاتیک علم سیاست و ماهیت دینامیک سیاست، پژوهش جاری با استخدام نظریه مقایسه ای- تحولی و روش تحلیلی- اسنادی به آزمون فرضیه در سه سطح خرد، میانی و کلان می پردازد. طبق یافته های پژوهش، قبض وجودی، معرفتی و روشی علوم سیاسی در ایران باعث شد تا به یک علم سیاست گذار و برنامه ریز برای اصحاب قدرت و کارگردانان اصلی صحیفه سیاست بدل نشود.

Keywords:

«قبض معرفتی» , «علوم سیاسی» , «شکاف علمی» , «علم سیاستی» , «ایران»