به عقب برگردیم ؛ دل نوشته ای علمی از خوف بیابانزایی در شهر خواف؛ موزه مظلومیت مناطق بیابانی ایران

درک عبارت ” به عقب برگردیم ” آنهم برای مردمی که هر روز با ولع و حسرت دستیابی به توسعه از خواب بیدار می شوند، بسیار ثقیل است اما واقعیت تلخ این است که ما ایرانیان با همان سرعت شتابان که به تقویت زیرساخت های علمی ، تحقیقاتی و اجرایی پرداختیم ، با سرعتی پرشتاب تر، چنان در تار و پود قواعد و دستورالعمل های مبتنی بر آمار کمی مقاله ، امتیاز، ترفیع ، ارتقا، پروژه و ... غرق شدیم که منافع جمعی حال حاضر و آیندگان را تا حدود زیادی از یاد بردیم ، یا شاید بتوان گفت چنان در وسیله غرق شدیم که از هدف باز ماندیم . عمق چالش های زیست محیطی حال حاضر، حکایت از این دارد که ما در توهم توسعه ، چنان از سرمایه آب و خاک به عنوان بستر توسعه غافل ماندیم که وقتی سرخوش از دلارهایی که گمان می کردیم چرب است ، نهایت تلاش را برای رسیدن و برآوردن سری بین سرهای کشورهای توسعه یافته می کردیم ریشه مان یادمان رفت . یادمان رفت که اساسا کار توسعه از آنجا سخت می شود که می بایست از دل و ریشه فرهنگ هر جامعه بیرون کشیده شود. ما در هر زمینه ای اگر حاضر به عقب نشینی نیستیم ، در ارتباط با طبیعت باید به روش و سلوک نیاکانمان برگردیم که نهایت سازگاری اقلیمی هوشمندانه را با طبیعت طی کرده اند. هر چند در صورت استمرار بر بی تدبیری های گذشته ، دیر یا زود خشم طبیعت ، به سختی ما را به عقب برخواهد گرداند اما لزوما نه به آن زمان که از هویت و تمدنمان چیزی باقی مانده باشد. نگارنده معتقد است در چنین شرایطی ، کار از رعایت ساختار نگارشی و چارچوب های دست و پاگیر ارائه مقاله که گاها مانعی جدی بر سر راه انتقال علم عالمان آگاه به حقایق و کم آگاه به واژه پردازها هستند گذشته است و هرکس به تناسب دانایی خود نسبت به موضوع، و در قامت یک افسر جنگ تدبیر، می بایست قلم به دست گرفته ، بنویسد و آگاه کند. باید بنویسد از حکایت مردمانی که چه بی رحمانه ، بر مادر طبیعتشان می تازند. باید بنویسد از سکوت دردناکی که بین آگاهان به حقایق حاکم است و چگونه به ”درماندگی آموخته شده” گرفتار آمده اند.