تسنن اثناعشری: بررسی تاریخی جریان باور به امامان اهل بیت(ع) از دیدگاه پیشوایان اهل سنت و نقش محوری آن به مثابه ی الگوی مثبت در همزیستی عقلانی بین مسلمانان

وجوب احترام اهل­بیت پیامبر مکرم اسلام(ص) مورد اتفاق تمام مذاهب اسلامی است؛ این بارو، در اندیشه­ها وآثار برخی از بزرگان اهل­سنت، نشان از «تسنن اثناعشری» دارد. تسنن اثناعشری، به باور و جریانی اطلاق می شود، که بر اساس آن، فرد، در عین تعهد عملی به هریک از مذاهب فقهی اهل سنت (حنفی، شافعی، مالکی و یا حنبلی)، گرایش و تمایلات عمیق قلبی خود را نسبت به ساحت امامان و مکتب اهل بیت(ع) ابراز می دارد. این تمایلات، به شکل های مختلفی چون: اظهار ارادت شخصی نسبت به ساحت یکایک ائمه اهل بیت(ع)، اتخاذ مواضع هم سو با مبانی فکری و اعتقادی تشیع اثناعشری، و یا استنادهای مکرر به روایات منقول از ائمه اهلبیت(ع) در آثار ایشان، پدیدار شده است. این نوشتار ابتدا وجود «تسنن اثناعشری» را نزد عالمان و شاعران مطرح اهل­سنت در تاریخ اسلام اثبات، سپس آن را به مثابه ی یک جریان زنده و محور مشترک و سازنده در همزیستی عقلانی پیروان تشیع و تسنن در جوامع اسلامی به طور عام، و در افغانستان به صورت خاص، تبیین و ارزیابی می کند. بدون تردید، جهان اسلام، در حال حاضر بیش از هر عصر، نیازمند تعامل مثبت میان پیروان مذاهب مختلف اسلامی بوده و این مهم، محور این مقاله را شکل می­دهد.

Keywords:

اسلام , تسنن , تشیع , ائمه ی اهل بیت , مذاهب اسلامی , همزیستی