ارتباط سطوح فعالیت بدنی، اضطراب کرونا و شاخص های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی بین زنان فعال و غیرفعال در دوران پاندمی کرونا

زمینه و اهداف: فعالیت بدنی به روش های مختلف می تواند در ارتقای سلامت روانی و جسمانی افراد نقش داشته باشد. هدف پژوهش حاضر یافتن ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی، اضطراب ناشی از کرونا و شاخص های وابسته به سلامتی در بین دانشجویان فعال و غیرفعال بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع همبستگی و علی- مقایسه است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دختران دانشجو در دانشگاه فرهنگیان مشهد، پردیس شهید هاشمی نژاد (۶۵۵ نفر) در سال تحصیلی۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که از بین آنها تعداد ۲۴۷ دانشجوی دختر به طور تصادفی انتخاب شدند. ارزیابی اضطراب بیماری کرونا، سطح فعالیت بدنی مرتبط با شغل و ورزش و اوقات فراغت، شاخص های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی و شیوع ابتلا به کرونا انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دانشجویان فعال و غیرفعال در خصوص اضطراب کرونا و سطوح فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود دارد (۰۰۱/۰=p). نتایج همبستگی نشان داد در بین اضطراب کرونا و سطح فعالیت بدنی رابطه معناداری وجود دارد (۰۰۱/۰=p). نتایج رگرسیونی خطی نشان داد فعالیت بدنی وابسته به ورزش افراد پیش بینی کننده اضطراب کرونا است (۰۰۳/۰=p). ولی فعالیت بدنی شغلی و اوقات فراغت نمی تواند پیش بینی کننده اضطراب کرونا باشد. نتیجه گیری بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت که به ویژه در شرایط خاص مانند همه گیری بیماری کرونا، فعالیت بدنی و ورزش منظم می تواند در کاهش میزان اضطراب در افراد اثر داشته باشد و سبب ارتقاء سلامت روانی و جسمانی شود.

Keywords:

Anxiety , COVID-۱۹ , Mental Health , Exercise , Physical Activity , اضطراب , کووید-۱۹ , سلامت روان , ورزش , فعالیت بدنی