دگردیسی در هستی شناسی معرفت در سنت فلسفی اسلامی

وجود و معرفت به عنوان دو مولفه اصلی در فلسفه، دارای نظام معنایی و روابط خاصی هستند. در هریک از نظام­های فلسفی، نظر به معنا و مصداق خاصی که از وجود یا معرفت مدنظر است، نوساناتی در رابطه دو جانبه این دو ایجاد شده است. این پژوهش درصدد بررسی تاریخی و طبقه بندی سطوح مختلف رابطه وجود و معرفت، نیز، فراز و فرودهای آن در حکمت متعالیه است. ماهیت تحقیق بنیادی بوده و به صورت توصیفی- تحلیلی و با بهره­گیری از روش فراترکیب نگاشته شده است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد از ابتدای حکمت مشاء تا حکمت اشراق و سرانجام در حکمت متعالیه، نسبت وجود و معرفت یک سیر را از تباین مطلق تا تساوی مطلق طی نموده است، بلکه با تتبع متوجه یک سیر ترقیق می­شویم و این، نه در مکتب مشا و اشراق، که قایل به تباین محض­اند، بلکه از همان حکمت متعالیه شروع شده است که از بررسی سطوح نظریات ملاصدرا در ماهوی بودن یا وجودی بودن علم روشن می شود.

دگردیسی در هستی شناسی معرفت در سنت فلسفی اسلامی Keywords:

وجود , معرفت , هستی شناسی معرفت , مسانخت وجود و معرفت , وجود انگاری معرفت , فراترکیب