تحلیل اصول حاکم بر حمایت از توان خواهان در آینه کنوانسیون حقوق افراد معلول

معلولیت مفهومی تحول پذیر است و منتج از تعامل افراد دارای نقص و موانع محیطی است که مشارکت کامل و موثر آنان در حالت برابر با سایرین در جامعه را مانع میگردد؛ بر این اساس، افراد معلول شامل کسانی میشوند که دارای نواقص طویل المدت ،فیزیکی ذهنی، فکری یا حسی می باشند که در تعامل با موانع گوناگون امکان دارد مشارکت کامل و موثر آنان در شرایط برابر با دیگران در جامعه متوقف گردد در تبیین ماهیت علت و آثار پدیده معلولیت و به تبع آن ارائه حمایت های قانونی برای ارتقاء حقوق معلولان سه پارادایم ،پزشکی اجتماعی و حقوق بشری یا حق مدار شناسایی شده است بر اساس رویکرد حق مدار که کنوانسیون حقوق افراد معلول، مصوب مجمع عمومی سازمان ملل متحد بر پایه آن بنا شده است معلولیت ناشی از عدم پاسخگویی دولت و جامعه مدنی به تفاوتهای موجود در توان خواهان .است نتیجه این است که دولت های عضو کنوانسیون موظف اند با موانع گوناگون اجتماعی فرهنگی، حقوقی و... مقابله کنند تا از احترام کامل به کرامت ذاتی و حقوق برابر همه افراد اطمینان حاصل شود برای نیل به این هدف، کنوانسیون حقوق افراد معلول ضمن شناسایی مجدد اصول حقوق بشری ،متعدد برخلاف دیگر اسناد بین المللی حقوق بشری ماده مجزایی برای اشاره به اصول حاکم بر حقوق معلولان اختصاص داده است. با نظر به اهمیت اصول اشاره شده در حمایت از حقوق معلولان و نیز عضویت دولت ایران در این کنوانسیون پژوهش حاضر ضمن بررسی پارادایمهای حاکم بر ،معلولیت به تحلیل این اصول پرداخته تا راهنمایی برای قانونگذار در تصویب قوانین مربوط به حقوق معلولان در اینده باشد.

Keywords:

پارادایم پزشکی , پارادایم اجتماعی , رویکرد حق مدار , منزلت ذاتی , حقوق معلولان