تاثیر و ماندگاری تمرینات اصلاحی بر کینماتیک اندام فوقانی بدنسازان مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه
Publish place: The 4th international conference and the 6th national conference on new research in sports science
Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 102
نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
SPORTC06_013
تاریخ نمایه سازی: 14 تیر 1402
Abstract:
سندرم گیرافتادگی شانه یک عارضه شایع در مفصل شانه است که باعث ایجاد درد، ناتوانی عملکردی و کاهش سطح فعالیت می شود. این سندرم معمولا در افرادی که درگیر فعالیت ها و ورزش های شامل حرکات چرخشی بالای سر هستند، از جمله بدنسازان دیده می شود. در این میان تمرینات اصلاحی به عنوان یک مداخله در توانبخشی عارضه مورد توجه قرار گرفته است. تمرینات مبتنی بر اصول NASM یکی از روش های جدید در توانبخشی و پیشگیری از آسیب های ورزشی شناخته شده است. لذا هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات اصلاحی بر پارامتر های کینماتیکی کمربند شانه بدنسازان مبتلا به سندرم گیر افتادگی شانه بود. در این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، ۲۹ مرد بدنساز مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند؛ ۱۰ نفر در گروه تمرینات اصلاحی و ۱۰ نفر در گروه کنترل. برای بررسی پارامترهای کینماتیکی (جابجایی زاویه ای و سرعت زاویه ای حین حرکات فلکشن، ابداکشن و چرخش داخلی و خارجی بازو) از روش ویدئوگرافی و نرم افزار کینوویا استفاده شد. ارزیابی های به عمل آمده در طی سه مرحله؛ پیش آزمون، پس آزمون اول (پس از هشت هفته) و پس آزمون دوم (پس از ۱۲ هفته) انجام گرفت. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون تی مستقل و تحلیل کواریانس در سطح معنی داری ۰/۰۵ با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ تحلیل گردید. یافته ها نشان داد پس از گذشت هشت هفته از تمرینات اصلاحی تغییرات معناداری در پارامترهای بیومکانیکی کمربند شانه هنگام حرکات ذکر شده بین دو گروه مشاهده شد (p<۰/۰۵). ماندگاری تمرینات در متغیرهای مورد بررسی نیز پس از ۱۲ هفته اختلاف معناداری بین دو گروه نشان داد (p<۰/۰۵) با توجه به نتایج بدست آمده می توان اظهار کرد یک دوره تمرینات NASM باعث افزایش جابه جایی و سرعت زاویه ای حرکات فلکشن، ابداکشن، چرخش خارجی و چرخش داخلی مفصل شانه در بدنسازان مرد مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه شد. بنابراین می توان اظهار کرد با کاربرد پروتکل تمرینی طراحی شده میتوان دامنه حرکتی و سرعت زاویه ای مفاصل کمربند شانه را افزایش داد. خصوصا در بدنسازانی که دچار سندروم گیر افتادگی شانه شده اند و نیاز به انجام حرکات قدرتی و تکراری بالای سر فراوانی در برنامه های تمرینی خود دارند می توان منجر به بهبود عملکرد آن ها شد.
Keywords:
Authors
مهدی یوسفوند
کارشناس ارشد حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی ، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
مسعود گلپایگانی
دانشیار حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی ، گروه آسیب شناسی و فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
صفورا قاسمی
استادیار بیومکانیک ورزشی ، گروه آسیب شناسی و فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران