اثربخشی درمان شناختی– رفتاری بر اضطراب و نگرش ناکارآمد افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی – رفتاری بر اضطراب و نگرش ناکارآمد افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. با استفاده از طرح آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه افراد سن ۲۵ تا ۵۰ سال در شهر تهران در سال ۱۴۰۰ می باشد، که به صورت در دسترس ۱۸ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند، و در دو گروه آزمایش (۹ نفر) و کنترل (۹ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه اضطراب اشپیتز، گرونکی، ویلیامز و لویی (۲۰۰۶) و مقیاس نگرش ناکارآمد بود و پروتکل شناختی – رفتاری ۹جلسه درمانی بود. نتایج پژوهش نشان داد که درمان شناختی – رفتاری به طور معنی داری موجب کاهش اضطراب و نگرش ناکارآمد آزمودنی های مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در مرحله پس آزمون شده است. می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری واحد پردازه ای و درمان فعال سازی رفتاری بر ترس از ارزیابی منفی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر تاثیر معنادار دارد

Keywords:

درمان شناختی – رفتاری , اضطراب , نگرش ناکارآمد , اضطراب فراگیر