اثربخشی طرحواره درمانی بر الگوهای ارتباط زناشویی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای منطقه ۲ شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر الگوهای ارتباط زناشویی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای منطقه ۲ شهر تهران انجام شد. روش مورد استفاده در این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای منطقه ۲ شهر تهران در شش ماه دوم سال ۱۴۰۱ بوده است. سپس با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۸ زوج انتخاب شده اند و با گمارش تصادفی در گروه آزمایش ( ۱۴ زوج ) و گروه کنترل ( ۱۴ زوج ) قرار گرفته اند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه الگوهای ارتباط زناشویی استفاده شد. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت ۸هفته، هر هفته در یک جلسه درمان ۶۰ -۹۰دقیقه ای درمان طرحواره درمانی را دریافت نموده اند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش پس از اجرا نشان داد که در گروه آزمایش، میزان الگوهای ارتباط زناشویی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون معنادار بوده است. بنابراین طرحواره درمانی بر الگوهای ارتباط زناشویی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای تاثیر دارد.

Keywords:

طرحواره درمانی , الگوهای ارتباط زناشویی , زوجین.