اثربخشی آموزش مهارت های خود تعیین گری بر پریشانی اخلاقی و تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن

زمینه و هدف: رویکرد خودتعیین گری انسان­ها را موجوداتی مثبت می­داند که به صورت بالقوه دارای ظرفیتی برای رشد و توسعه هستند، آن­ها تمایل دارند در فعالیت­هایی که به آن علاقه­مند هستند و در رشد توانایی­های فردی آن­ها مفید است، شرکت کنند. در پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارت های خودتعیین گری بر پریشانی اخلاقی و تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن موردبررسی قرار گرفت. موارد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت نیمه تجربی در سال ۴۰۱-۱۴۰۰ انجام گردید، از جامعه مراقبین اصلی بیماران مزمن اعصاب و روان شهرستان بروجن در استان چهارمحال و بختیاری،  ۴۰ مراقب اصلی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه­های استاندارد پریشانی اخلاقی و تاب آوری بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آنالیز واریانس با اندازه­گیری مکرر با استفاده از نرم افزارSPSS-۲۲  انجام شد. یافته­ها: نتایج نشان داد آموزش مهارت های خودتعیین گری بر بهبود میزان تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن اثر معناداری داشت (۰/۰۰۱ F= ۷۸/۵۳ Partial ŋ۲= ۰/۵۸، ۰۰۱/۰=p= ۰/۰۰۱ ، ۷۸/۵۳=F )؛ اما آموزش مهارت های خودتعیین گری بر بهبود میزان پریشانی اخلاقی مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن اثر معناداری نداشت ( Partial ŋ۲ =۰/۰۰۹، ۱۰/۰=p=۰/۰۱ ،  F=۰/۳۳). نتیجه­گیری: آموزش مهارت های خودتعیین گری، تاب آوری مراقبین اصلی بیماران روانی مزمن را تحت­تاثیر قرار می دهد. بر این اساس، در فرایند کسب مهارت های خودتعیین گری، ارزشمند دانستن خود شامل پذیرش خود، شناخت حقوق و مسئولیت­ها و مراقبت هیجانی، ذهنی و جسمانی از خود فراگرفته می شود که فرایند صبر و تحمل افراد در برابر مشکلات را افزایش داده و آن ها را برای غلبه بر چالش ها و تغییرات زندگی یاری می دهد.

Keywords:

moral distress , resilience , behaviors , self-determination , caregivers , پریشانی اخلاقی , تاب آوری , رفتار , خودتعیین گری , مراقبین