اثربخشی زوج درمانی تلفیقی به روش دایمند بر پیوستگی، انطباق پذیری و صمیمت زوجین بعد از تولد فرزند اول

مقدمه: بعد از تولد فرزند اول، زوجین برای سازش­یافتگی با شرایط جدید زندگی خود و ارضای نیاز به صمیمیت­ عاطفی همگام با سبک والدگری مطلوب، عموما دچار سردرگمی می­شوند. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی زوج­درمانی هیجان­مدار بر پیوستگی، انطباق­پذیری، صمیمت­ عاطفی و کیفیت­ ارتباطی والدین بعد از تولد فرزنداول بود. روش پژوهش: این پژوهش نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با دوگروه آزمایش وگواه بود. جامعه آماری، شامل کلیه والدین (پدر و مادر) دارای یک فرزند زیر ۵ سال (۰تا ۵سال) بود که در ۶ ماه اول سال ۱۳۹۸ در مهدکودک­های شهر رشت حضور داشتند. حجم نمونه پژوهش شامل ۱۶زوج (۸زوج گروه آزمایش و ۸ زوج گروه گواه) بود که به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده و با توجه به شرایط ورود به پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش جایدهی شدند. برای گروه آزمایش ۹ جلسه ۹۰ دقیقه­ای زوج­درمانی هیجان­مدار انجام شد و گروه گواه در نوبت قرار گرفت. کلیه آزمودنی­ها در طی دو مرحله پیش­آزمون و پس­آزمون با استفاده از پرسشنامه­های انطباق­پذیری­ و پیوستگی السون و همکاران(۱۹۸۵)، ارزیابی شخصی صمیمت شافر و السون(۱۹۸۱) و کیفیت­ ا­رتباطی زوجین (۱۳۸۵) مورد بررسی قرار گرفتند. داده­های جمع­آوری شده با تحلیل کوواریانس توسط نرم­افزار SPSS۲۳ تجزیه و تحلیل شدند.یافته­ ها: نتایج حاصل از تحلیل داده­ها نشان داد که زوج­درمانی هیجان­مدار بر پیوستگی (۰۰۱/۰< P، ۴۹۲/۵۰۰=F)، انطباق­پذیری (۰۰۱/۰< P، ۲۲۵/۲۳۱=F)، صمیمت ­عاطفی(۰۱/۰< P،۴۸۲/۱۳۶۲=F) و کیفیت ­ارتباطی والدین تاثیر مثبت معنی­دار داشته است.نتیجه­ گیری: رویکرد متمرکز برهیجان با تاثیر بر سبک برقراری ارتباط­ موثر و آشنا شدن با چرخه­های همکنشی زوجین، توسعه پیوند عاطفی، شناسایی اعتقادات و باورها و پیشینه دلبستگی زوجین و درک رابطه رفتار، افکار، هیجان و نیازهای دلبستگی هریک از آن­ها و همچنین ایجاد انتظارات واقع­بینانه در مورد والدگری مخصوصا پس از تولد اولین فرزند موجب ارتقا و بهبود رضایتمندی تازه والدها شده است.

Keywords:

انطباق پذیری , پیوستگی , زوج درمانی تلفیقی , صمیمیت: کیفیت ارتباطی