بررسی رابطه میان خود کارآمدی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

یشرفت تحصیلی یک فرآیند رشدی یا تجمعی است و تحقیقات گسترده ای نقش باورهای خودکارآمدی عمومی و حوزه خاص را در یادگیری و پیشرفت خودتنظیمی، به ویژه در نوجوانان و بزرگسالان مورد بررسی قرار داده اند. به طور خلاصه،چنین تحقیقاتی نشان می دهد که باورهای خودکارآمدی به عنوان یکی از مکانیسم های خودتنظیمی عمل می کنند که بر انگیزه، عمل، و پردازش شناختی فرد حاکم است و همچنین فرآیندهای عاطفی، مانند اضطراب، که می توانند مانع از موفقیت شوند به عنوان مثال، یک خواننده توانا اما نه چندان مطمئن ممکن است بخشی از یک کتاب را با صدای بلند برای والدینش در خانه با سهولت و دقت بخواند، اما در مقابل معلم و همکلاسی هایش به سختی این کار را انجام دهد. در محیط تحصیلی، خودکارآمدی یکی از عوامل مهمی است که سهم عمده ای در موفقیت دانش آموزان دارد؛ زیرا بر انتخاب ها و اقدامات برای دستیابی به اهداف مورد انتظار تاثیر زیادی می گذارد. خودکارآمدی به عنوان باورها و قضاوت های فرد به توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. این مولفه بر بسیاری از جنبه های زندگی مثل گزینش اهداف، تصمیم گیری، میزان تلاش، سطح استمرار و پایداری و رویارویی با مسائل چالش برانگیز تاثیر دارد. با توجه به اهمیتی که مولفه خودکارآمدی و رشد آن در میزان یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارد، در پژوهش حاضر سعی برآن است به طور مفصل به روش کتابخانه ای و مطالعاتی به شرح آن پرداخته شود.

Keywords:

خودکارآمدی , یادگیری , پیشرفت , دانش آموزان ابتدایی , معلمان.