اومانیسم ادبی و عرفان در شعر سهراب سپهری و عبدالوهاب البیاتی

اومانیسم یا انسان گرایی که به طور ویژه از قرن ۱۴ میلادی بهعنوان یک مکتب فلسفی و ادبی در میان اروپاییان مطرح شد، از دیربازمرود توجه همه مکاتب و مذاهب فکری بوده است. اومانیسم غربی، انسان را محور همه چیز می داند ولی اومانیسم مطرح شده درمشرق زمین با آن تفاوت دارد و نگاهی الهی به انسان و مسائل مربوط به او دارد. در این زمینه، در شعر معاصر ایران و عرب، سهرابسپهری و عبدالوهاب البیاتی، توجه ویژه ای به اومانیسم داشتند. در این مقاله، پس از نگاهی گذرا به مکتب اومانیسم و تاریخچه آن،به بررسی تطبیقی مضامین انسان گرایانه دو شاعر ، پرداخته شده است

Keywords:

اومانیسم , انسان , شعر , عرفان , سهراب سپهری , البیاتی.