بررسی بافت فرسوده شهری و شهرسازی دانش بنیان در شیراز

بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده شهری در چارچوب سیاست توسعه درونی ، بر به کارگیری توانهای بالقوه و بالفعل موجود در بافتهای شهری با استفاده از مشارکت مردم تاکید دارد. بافتهای واجد ارزش، با وجود ارزشهای محتوایی از نظر ریخت شناسی بافت و الگوی نوسازی دچار آشفتگی‎های بصری و عملکردی هستند. برای حل مساله این بافتها تاکنون رویکردهای متفاوتی اتخاذ گردیده است، رویکرد بازآفرینی که با جامع‎نگری سعی در تکیه بر میراث‎موجود در بافتهای فرسوده واجد ارزش و تلفیق اقتصاد و فرهنگ و احیای پایدار بافت‎های تاریخی از طریق تعیین نقش آنها در سازمان فضایی شهر دارد، با تئوریهای جدید ساماندهی شهری از جمله توسعه پایدار همخوان است. یکی از روشهای پیاده‎سازی توسعه پایدار برنامه‎ریزی گردشگری بافتهای فرسوده می‎باشد. شهرسازی دانش بنیان به دانش درونی شهر تکیه می کند تا به دانش خارجی آن، یعنی با استفاده از دانش ساکنین شهر به رفع مشکلات شهر می پردازد. در شهرسازی دانش بنیان به جای تصمیم گیری مدیران برای یک محله ای که در آن گذری هم نداشته اند، ساکنین آن محله خود مدیریت را بر عهده گرفته و بر اساس نیاز خود راه حل ارائه می کنند. شهرسازی دانش بنیان به اقتصاد نگاه ویژه دارد و تلاش می کند مکانی بسازد که معیشت شهری در اولویت باشد.معیارهایی که می توان برای رویکرد شهرسازی دانش بنیان در ایران بیان کرد عبارتند از: دانش درونی، دانش اقتصادی، ابتکار و نوآوری، دانش تخصصی شهرسازی مولد توسعه خواهد بود.

Keywords:

بافت فرسوده شهری , شهرسازی دانش بنیان , شیراز