ارعاب زدایی و ارعاب زایی در کتاب «در خدمت و خیانت روشن فکران» حلال آل احمد

نظام سیاسی حاکم در دوران پهلوی دوم با سیاست های فرهنگی, رویکردهای اقتصادی توسعه محور و ایجاد فضای سرکوب و خفقان. گفتمان مطلوب خود از هوبت ایرانی را که از مولفه های غرب گرایی، مدرنیسم و باستان گرایی سرچشمه می گرفت. به تنها گفتمان غالب تبدیل کرده و دیگر گفتمان ها و صداهای موازی را به حاشیه برده بود. ایده بازگشت به خویشتن در چنین فضایی در فضای فکری و حلقه روشن فکران مطرح شد و مورد اقبال قرار گرفت. در قاطبه پژوهش هاء این ایده به مثابه پاسخی به پرسش ز کیستی و تمنای هویت جویب جامعه ایرانی بررسی شده است. این مقاله، پرسش محوری خود را متوجه چگونگی نسبت میان «با زگشت به خویشتن» و ارعاب نظام سیاسی حاکم کرده و بر آن است که این ایده نزد «جلال آل احمد». تلاشی برای بدیل سازی در مقابل گفتمان هویتی و فکری مسلط نظام سیاسی بوده است. فرضیه مقاله حاضر، «بازگشت به خویشتن» را تلاشی برای ارعاب زدایی از گفتمان مسلط نظام سیاسی حاکم می داند؛ هرجند درون این آیده، بذر ارعاب زایی و تبدیل به تک صدایی و به حاشیه بردن بدیل ها و صداهای دیگر نیز پرورانده شده است.

Keywords:

بازگشت به خویشتن , جلال آل احمد , ارعاب زدایی و ارعاب زایی