آموزش فرزند پروری مبتنی بر ذهن آگاهی: راهکار پیشنهادی برای کاهش استرس والدگری پرستاران

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 88

This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JANF-21-1_002

تاریخ نمایه سازی: 28 تیر 1402

Abstract:

مقدمه: شغل یکی از مولفه های تاثیرگذار بر بروز و میزان استرس والدگری است، بنابراین استفاده از شیوه های پیشگیرانه و مدیریت صحیح و مناسب استرس والدگری برای والدین شاغل، ضروری به نظر می رسد. هدف این مقاله، مروری بر مطالعات انجام شده در مورد تاثیر آموزش فرزند پروری مبتنی بر ذهن آگاهی بر استرس والدگری مادران بود. مواد و رو شها: این مرور روایتی با جستجو در منابع فارسی و انگلیسی با کلیدواژه های فارسی استرس، والدگری، آموزش، ذهن آگاهی، پرستار و معادل انگلیسی آن ها (Parenting ،Education ،Mindfulness ،Nurse ،Sterss) در پایگاه های داده ،PubMed Iran doc ،Scopus ،Sid ،Science Direct و Magiran در بازه زمانی ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۱ انجام شد. هم چنین از موتور جستجوی Google Scholar نیز جهت جستجوی مقالات استفاده گردید. در کل از ۴۵۰ مقاله استخراج شده، ۱۱ مقاله مرتبط موردبررسی قرار گرفت. معیارهای ورود شامل نگارش مقاله به زبان فارسی و انگلیسی و همخوانی باهدف مطالعه و معیارهای خروج شامل عدم دسترسی به نسخه کامل بود. یافته ها: آموزش فرزند پروری ذهن آگاهی دارای ابعادی چون گوش دادن با توجه کامل، پذیرش بدون قضاوت خود و فرزند، آگاهی هیجان نسبت به خود و کودک، خودتنظیمی در رابطه فرزند پروری و شفقت در مورد خود و کودک می باشد که این ابعاد سبب تاثیر مثبت بر استرس والدگری مادران، افزایش آرا مبخشی عضلانی، کاهش نگرانی، تنیدگی و اضطراب، کاهش هیجانات منفی و پرخاشگرانه در والدین، افزایش هیجانات مثبت در رابطه فرزند والد، افزایش سلامت عمومی و خود اثرمندی والدین و بهبود روابط والد-فرزندی و زناشویی (ارتقا کیفیت فرزند پروری) شده است. بحث و نتیجه گیری: پیشنهاد می گردد که با توجه به شرایط کاری پرستاران و استرس هایی که در محیط کارم تحمل می شوند، به منظور کاهش استرس والدگری آن ها، از این روش آموزشی استفاده شود. این نوع از روش آموزشی را در قالب برنامه بازآموزی در فواصل منظم می توان تکرار نمود.

Authors

مهناز عباسی لعل آبادی

دانشجوی کارشناسی ارشد روان پرستاری، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آجا، تهران، ایران

شهلا علیاری

دکترای برنامه ریزی درسی، دانشیار، گروه بهداشت مادر و نوزاد، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آجا، تهران، ایران

زهرا فارسی

دکترای تخصصی پرستاری (آموزش داخلی-جراحی)، استاد، گروه پرستاری بهداشت جامعه، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آجا، تهران، ایران

مرضیه خلیجی

کارشناسی ارشد روان پرستاری، مربی، گروه روانپرستاری، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی آجا، تهران، ایران