؛«خود» و «دیگری» در اندیشه مهدی بازرگان
Publish place: Research in Theoretical Politics، Vol: 14، Issue: 26
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 73
This Paper With 34 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_POLITIC-14-26_002
تاریخ نمایه سازی: 28 تیر 1402
Abstract:
رابطه مطلوب «خود» و «دیگری» به معنای مواجهه بیناسوژگی، رویکردی انتقادی
به مدرنیته است و به دفاع از انسان در مقابل سیطره عقل ابزاری مدرن
می پردازد. این موضوع از سوی متفکران فلسفه وجودی ارائه شده و «مارتین
بوبر»، صورت بندی نسبتا روشنی از آن ارائه می کند . بررسی این موضوع در
تفکرات نواندیشان دینی که نگاه انتقادی به مدرنیسم دارند، اهمیت دارد. «مهدی
بازرگان» به عنوان یکی از نواندیشان دینی متقدم، در جهت مسئله اصلی اش که
پیوند دین و مدرنیته است، بر اساس انسان شناسی دینی اش، سوژه ایرانی را با
رویکردی معنوی برمی افرازد و به این ترتیب ارتباط مبنایی میان انسان دینی با
مفاهیم مدرن برقرار می کند. این ارتباط در نوع مواجهه «خود» و «دیگری» در تفکر او نمود روشنی دارد. بازرگان، «انسان الهی- اجتماعی» را در کانون تفکر خود قرار میدهد و از این جهت مقومات مواجهه مطلوب «خود» و «دیگری» و
همزمان پیوند مناسب تر انسان دینی با دنیای مدرن را فراهم می کند.
Keywords:
Authors
حمزه عالمی چراغعلی
دانشجوی دکتری اندیشه سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس
علیرضا حسینی بهشتی
دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشگاه تربیت مدرس