تبیین جایگاه رئیس جمهور در قانون اساسی از منظر کارآمدی نهادهای سیاسی در ج. ا. ایران
Publish place: Research in Theoretical Politics، Vol: 15، Issue: 29
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 113
This Paper With 24 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_POLITIC-15-29_010
تاریخ نمایه سازی: 28 تیر 1402
Abstract:
نهادهای سیاسی در پرتو تحول اندیشه و نظریه های سیاسی می توانند امکانات و
محدودیت های جدید را نشان دهند. رئیس جمهور در قانون اساسی کشورمان،
جایگاه مهم و تعیین کننده ای دارد که برآمده از رآی مستقیم مردم. تنفیذ مقام
رهبری، نمایندگی حاکمیت ملی ایران در نسبت با سایر کشورها و چهره نمادین
ملی است. امروزه که از قدرت دولت ها و حکومت ها فرو کاسته شده و در عوض
مسئولیت های انسانی و فردی در قلمروهای مختلف جامعه. سیاست و اقتصاد و در
مسایل مشترک بشری برجسته شده است. جایگاه رئیس جمهور نیز بر اساس
خوانش های تازه واجد چنین ظرفیت هایی می شود. پرسش این پژوهش این بود
که نقش و جایگاه رئیس جمهور در قانون اساسی با توجه به شاخص های کارآمدی
چیست و چگونه می توان این جایگاه را در عمل ارتقا داد تا کارآمدی نیز درجه
بالاتری را تجربه کند. جایگاه رئیس جمهور در این مقاله با هدف شناخت و تبیین
امکانات جدید عمل سیاسی مطالعه می شود. این موضوع بر مبنای مولفه های
کارآمدی و درون نظریه نهادگرای هنجاری بررسی می شود. یافته های این بررسی
نشان می دهد که وجه عاملیتی و انسانی رتیس جمهور که در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و به ویژه در سوگندنامه او و در ارتباطش بامردم و افکار
عمومی برجسته می شود. بر جنبه ساختاری و سازمانی آن غلبه دارد و از این منظر
می تواند ابعادی از اهمیت جایگاه رئیس جمهور را آشکار نماید.
Keywords:
Authors
سیدرضا شاکری
استادیار گروه علوم سیاسی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی جهاددانشگاهی، ایران