رابطه سیستم های مغزی بازداری/ فعالسازی رفتار و باورهای ادراکی با اضطراب در بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی

اهداف: هدف از پژوهش حاضر ارزیابی رابطه سیستم های مغزی بازداری/ فعالسازی رفتار و باورهای ادراکی با اضطراب در بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی بود.روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. بدین منظور از میان بیماران مبتلا به دردهای عضلاتی و اسکلتی شهر تهران که در پاییز ۱۴۰۱ به کلینیک فیزیوتراپی و ارتوپدی مراجعه کردند ۱۷۶ بیمار به صورت در دسترس انتخاب شد.شرکت کنندگان به پرسشنامه های اضطراب,سیستم بازداری/ فعالساز رفتار و ادراک و باورهای درد پاسخ دادند. همچنین داده های حاصل از پژوهش با استفاده از ضرایب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده حساسیت سیستم های بازداری رفتاری رابطه مثبت و معناداری با اضطراب و فعالسازی رفتاری رابطه منفی و معناداری با اضطراب دارد. از طرفی دریافت ها و باورهای درد نیز رابطه مثبت و معناداری با اضطراب بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی دارد. طبق نتایج رگرسیون مشخص شد که حساسیت سیستم بازداری رفتاری و باور به استمرار درد در آینده تاثیر مثبت و معنادار و پاسخدهی پاداش تاثیر منفی و معنادار بر اضطراب بیماران دارند. نتیجه گیری: بطور کلی افزایش حساسیت سیستم باداری رفتاری و باور به استمرار درد در آینده باعث افزایش اضطراب بیماران مبتلا به دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی و افزایش پاسخدهی پاداش باعث کاهش اضطراب این بیماران خواهد شد.

Keywords:

بازداری , فعال سازی , باورادراکی , اضطراب , درد مزمن