تحلیل عشق در دیوان مظفر شیرازی

در این مقاله، جایگاه عشق در دیوان مظفر شیرازی بررسی شده است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی و هدفش ارائه فرهنگ نامه عشق در دیوان مظفر است. نتایج تحقیق نشان می دهد که عشق محور تمام زندگی مظفر است؛ به طوری که این شاعر جان سوخته را لحظه ای از عشق جدا نمی یابیم. عشق سبب شور وحال های عرفانی و سخن اصلی او است. عشقی که در غزلیات مظفر مشاهده می شود، رنگ و بوی عرفانی دارد وآنچه در دیگر اشعار او آمده، عشق مجازی است. مظفر همانند دیگر عارفان سیر و سلوک، عشق را نیروی محرکه خود در این راه پرفرازونشیب و اساس بینش عرفانی می داند؛ به همین دلیل، همیشه با اهل خرد و اندیشه در جدال است و خرد خام را به میخانه عشق می برد تا شراب عشق بنوشد و در نبرد با عقل، آبدیده و پخته بیرون آید. مظفر عاشق را بر زاهد ریاکار که درپی خواهش های نفسانی و تعلقات دنیوی است ترجیح می دهد. او زاهد را خداپرست نمی داند و دل به عاشقی می دهد که خطرات راه عشق را به جان می خرد و در وادی سلوک، جان به جان آفرین تسلیم می کند.

Keywords:

عشق , عقل , دیوان , مظفر شیرازی , تقابل عشق و عقل