ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی از طریق برنامه آموزش تاب آوری برای مادران کودکان دارای اختلال یادگیری

پژوهش حاضر باهدف اثر­بخشی آموزش تاب­آوری بر ارتقای کیفیت زندگی و سلامت روان مادران کودکان دارای اختلال یادگیری شهرستان بهشهر در سال ۹۱ انجام شد. روش تحقیق، آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل و آزمون پیگیری بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، نمونه­ای با حجم ۵۰ نفر از میان مادرانی که در مرکز اختلال­های یادگیری در سطح مدارس شهرستان بهشهر بودند، انتخاب شد که نیمی از آن ها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورداستفاده عبارت اند از: پرسشنامه تاب­آوری ۲۵ سوالی کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه سلامت روان ۲۸ سوالی گلدبرگ (۱۹۷۲) و پرسشنامه کیفیت زندگی ۳۶ سوالی ویر و شربورن (۱۹۹۲). داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معنا­داری (p<۰.۰۱) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و نشان دادند که میانگین کیفیت زندگی و سلامت روان مادرانی که تحت آموزش قرار گرفتند، از مادرانی که تحت این آموزش قرار نگرفتند، در پس­آزمون و آزمون پیگیری بیشتر بود. نتایج نشان داد که برنامه آموزش تاب­آوری بر ارتقای کیفیت زندگی مادران کودکان دارای اختلال یادگیری، اثرگذاراست و نیز برنامه آموزش تاب­آوری بر ارتقای سلامت روان مادران کودکان دارای اختلال یادگیری اثر معنی­داری دارد. لذا استفاده از این برنامه برای مادران کودکان دارای اختلال یادگیری توصیه می­شود.

Keywords:

تاب آوری , کیفیت زندگی , سلامت روان , اختلال یادگیری