رابطه سن تقویمی و سن بیولوژیکی با قدرت، سرعت، چابکی، توان و تعادل پسران کیوکوشین کاراته

زمینه و هدف: الگوی رشد جسمانی توسط ساختار ژنتیکی پیش می رود، اما تحت تاثیر عوامل محیطی مانند ورزش، ممکن است تغییراتی در الگوهای رشد ایجاد شده و سن تقویمی و بیولوژیکی با هم منطبق نباشند. هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین سن تقویمی و سن بیولو‍ژیکی با قدرت، سرعت، چابکی و تعادل پسران کیوکوشین کاراته رشت بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه این پژوهش، پسران کیوکوشین کاراته کار ۱۲ تا ۳۰ سال شهرستان رشت بودند که ۵۵ نفر از آنها به صورت غیر تصادفی و در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش از آزمون های آمادگی جسمانی ( قدرت، سرعت، چابکی، توان و تعادل ) و ترکیب بدنی (شاخص توده بدن و درصد چربی بدن)، استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون و آماره t برای مقایسه دو ضریب همبستگی تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد، بین سن تقویمی با توان بی هوازی، قدرت دست، چابکی و تعادل ایستا و پویا ارتباط مثبت و معنی دار وجود دارد. همچنین بین سن بیولوژیکی با توان بی هوازی، قدرت دست، چابکی و تعادل پویا ارتباط مثبت و معنی دار وجود دارد (۰۵/۰p<).نتیجه گیری: با افزایش سن تقویمی و بیولوژیکی کاراته کاران شاهد افزایش توان و قدرت بودیم؛ با این حال سرعت کاهش یافت که با بزرگ شدن اندازه بدن دور از انتظار نبود. همچنین تعادل ایستا فقط با افزایش سن تقویمی همراه بود که احتمالا دلالت بر این دارد که رشد سیستم اسکلتی – عضلانی در دوران بلوغ از رشد حرکتی و تعادل پیشی می گیرد.

Keywords:

سن تقویمی , سن بیولوژیکی , آمادگی جسمانی , کاراته