ساختار دو پرده ای در فیلمنامه های سینمای ایران

بر اساس ساختار نگارش فیلمنامه های اوجگاهی طبق الگوی سیدفیلد، ضرورت زمانی ۱۲۰ دقیقه و ارائه سه پرده زمانی در خلق رویدادهای یک فیلمنامه از جایگاه ویژهای برخوردار است. در کشور ایران و غالب نویسندگان سینمایی با این متد نگارشی بصورت ناقص برخورد کرده اند و همواره دست به خلق آثار ۹۰ دقیقه ای زده اند که از کنش نمایشی مطلوب در سه پرده اوجگاهی مطلوب نظر سیدفیلد فاصله زیادی دارد. پژوهش جاری تلاش دارد تا بر محور قرار دادن نظریه سیدفیلد و تزوتان تودوروف این مهم را به اثبات رساند که در نگارش الگوی فیلمنامه ای اوجگاهی در سینمای ایران ساختار سه پردهای رعایت نمیگردد و بر خلاف آن ما با گونه ای خاص از پرده سازی مواجه ایم که در قالب زمانی ۹۰ دقیقه و در ساختار دو پردهای معنا و مفهوم مییابد. این الگوی دو پرده ای طبعا بر روی بسط موقعیت نمایشی و کنش های رفتاری و شخصیت پردازی و توسعه رویدادها و انگیزش ها و شیوه پایان بندی متن دراماتیک تاثیری مستقیم و البته نقصانی خواهد داشت.

Keywords:

سینمای ایران , ساختار سه پرده ای , ساختار دو پرده ای , فیلمنامه اوجگاهی , فیلمنامه نویسی , متون نمایشی , ادبیات ملی ایران.