نقش میانجی سازگاری با بیماری و قدرت درونی در رابطه بین حمایت اجتماعی و معنایابی با خود مراقبتی در مبتلایان به سرطان: یک مدل یابی معادله ساختاری

این پژوهش با هدف نقش میانجی سازگاری با بیماری و قدرت درونی در رابطه بین حمایت اجتماعی و معنایابی با خود مراقبتی در مبتلایان به سرطان: یک مدل یابی معادله ساختاری انجام شد. بر اساس موضوع و اهداف موردمطالعه، طرح پژوهش حاضر توصیفی همبستگی به شیوه مقطعی واپس نگر در رویکردی اکتشافی با استفاده از مدل یابی معادله ساختاری بود. جامعه آماری تمام بیماران با تشخیص سرطان در شهر بجنورد بودند که تا شهریور سال ۱۳۹۹ به تعداد ۶۴۰ بیمار شناسایی شدند. نمونه آماری پژوهش با توجه به فرمول کوکران ۲۴۰ نفر برآورد شد که به روش نمونه گیری تصادفی در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های حمایت اجتماعی شربورن و استوارت (۱۹۹۱)، معنایابی، لین، زو، ژو، یانگ و زو (۲۰۱۷)، خودمراقبتی (۲۰۰۴)، مقیاس سازگاری با سرطان (mini-mac) گرر و موریس (۱۹۷۰) و قدرت درونی دینگلی و روکس (۲۰۰۳) بودند. داده های حاصل از این پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزارSmart PLS ۲، از روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از فرضیه ها حاکی از آن بود که معنایابی در خود مراقبتی در مبتلایان به سرطان اثر مستقیم دارد. سازگاری با بیماری و قدرت درونی در رابطه بین معنایابی با خود مراقبتی در مبتلایان به سرطان میانجی گری جزئی دارد. حمایت اجتماعی در خود مراقبتی در مبتلایان به سرطان اثری ندارد. تقویت متغیرهای همسو باهم در بیماری های مزمن با درمان های طولانی کمک شایانی در بهبود وضعیت روان شناختی و روحیه این بیماران دارد.

Keywords:

سازگاری با بیماری , قدرت درونی , حمایت اجتماعی , معنایابی , خود مراقبتی , بیماران سرطانی