تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری و صدا بیزاری در جوانان مضطرب مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۲ تهران

این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری و صدا بیزاری در جوانان مضطرب مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۲ تهران به روش نیمه آزمایشی صورت پذیرفته است و جامعه ی آماری آن را جوانان مضطرب مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۲ تهران تشکیل داده اند، نمونه برداری به روش هدفمند صورت پذیرفته است، بدین ترتیب که پرسشنامه پرخاشگری به صورت غربالگری در میان جوانان مضطرب مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۲ تهران توزیع شده و بر اساس بیشترین نمره ۴۰ نفر انتخاب شده اند. سپس جهت جایگزینی افراد در دو گروه آزمایشی و کنترل از نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شده است. از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (۱۹۹۲) و پرسشنامه صدا بیزاری وو و همکاران (۲۰۱۴) برای اندازه گیری متغیرها و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافته ها حاکی از آن است که درمان شناختی-رفتاری بر بهبود پرخاشگری با ضریب اتای۵۷/۰ و صدا بیزاری با ضریب اتای ۳۱/۰ در جوانان مضطرب مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۲ تهران اثربخش است.، همچنین درمان شناختی-رفتاری از میان مولفه های پرخاشگری بر پرخاشگری بدنی، خشم و خصومت به ترتیب با ضرایب اتای ۳۸/۰، ۳۷/۰ و ۳۱/۰ اثربخش نشان داده است و از میان مولفه های صدا بیزاری بر علائم صدا بیزاری و هیجانات ناشی از صدابیزاری به ترتیب با ضرایب اتای ۱۷/۰ و ۴۶/۰ اثربخش نشان داده است.

Keywords:

درمان شناختی-رفتاری , پرخاشگری , صدا بیزاری