نقش دولتها در توسعه فناوری

مهم ترین مسئله ای که کشورهای در حال توسعه با آن مواجهند، به گردش درآوردن چرخ توسعه است. از طرفی توسعه مستمر یا به اصطلاح «توسعه پایدار»، تنها زمانی امکان پذیر است که توام با پیشرفت مداوم علم و فناوری بوده و به وسیله آنها تقویت شود. به رغم این واقعیت، اغلب کشورهای در حال توسعه از فقدان سیاست های بخش علم و فناوری فقدان تشکیلات سازمانی قوی و نارسایی نظام های تحقیق و توسعه و نیروی انسانی متخصص، جریان کند اطلاعات و به طور کلی ضعف بنیه علم و فناوری، رنج می برند. از طرفی، توسعه فناوری، امری نیست که خود به خود اتفاق بیفتد. بلکه فرآیندی طولانی، پیچیده، دشوار و پرهزینه است و نیاز به یک اقدام ملی واقع بینانه دارد. در واقع توسعه فناوری مسئولیت همه بخش ها را اعم از دولت، بخش خصوصی، مجامع علمی، آموزشی، تحقیقاتی وجامعه (مردم) به مثابه یک کلیت بر عهده دارد. اما، آنچه که از همه مهم تر است وجود تعهد عملی در رهبران سیاسی نسبت به توسعه فناوری است. این تعهد باید در بالاترین سطح، یعنی مدیریت سیاسی جامعه به وجود آید تا سازمان ها و نهادهای دیگر در امر توسعه فناوری نیز بتوانند وظایف خود را به درستی انجام دهند. در غیر این صورت، نیروها و امکانات خود را در فعالیت های پراکنده به هدر خواهند داد. بنابراین در عین حالی که دولت های کشورهای در حال توسعه به لحاظ محدودیت منابع ناچار به مداخله هستند، اگر این مداخله توام با تعهد قوی و در سطوح عالی سیاسی و همچنین ایجاد زمینه های مشارکت بخش های مختلف و به ویژه مردم باشد موثرتر و کارآتر خواهد بود.